I discovered boxes filled with photographs I took in Asia in the early seventies. What have become all those faces?

This radiance flooding my heart when I look at you, is it not a spark from the life-thirsting light that was created

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเป็ดน้อยรูปหล่อชื่อ ปิง ปิงอาศัยอยู่กับพ่อ แม่ พี่สาวน้องสาว 2 ตัว พี่ชายน้องชายอีก 3 ตัว ป้าๆ น้าๆ 11 ตัว

อยากacknowledge คนที่มีบุญคุณในเรื่องการเขียน 4 คนด้วยกัน คือ ดร.มนตรี อุมะวิชนี ท่านจันทร์จิรายุ รัชนี ดร.เจตนา นาควัชระ คุณเทพศิริ สุขโสภา

บนหน้าต่างของ สวนทูนอิน มองเห็นความสวยเยื้องกรายผ่านเข้ามาในดงดอกเทียนกับดาหลา มะลิ กุหลาบ ม่วงแดงของเอนอ้าหรือโคลงเคลง

ในชั่วขณะนั้น เขาหลุดจาก‘คิด’(thinking) มาเป็น ‘สติ’ (awareness) ที่ให้ความตระหนักรู้ว่า“ชีวิตไม่จริงจังอย่างที่ความคิดมันปั้นให้เราเชื่อ”

There stands the lover, his back leaning ’gainst the quizzing wind and the murmurs of the questioning sea

เธอเป็นดอกไม้งามอร่ามเรือน เธอเป็นเพื่อนเหมือนที่ใจปรารถนา

Come, people, come มนุษย์เอย Take the rein of your horse of life จงขี่ม้าแห่งชีวิตของตนเอง

หมาขาจรที่ไม่เคยเข้าสังคมหมาๆ ที่บ้านน้ำสานได้เลย ชื่อ ข้าวเม่า เรียกสั้นๆว่า เม่า เม่า เป็นหมาที่มีปัญหาใหญ่หลวงในเรื่องมิติและมุมมอง

คุณหญิงจำนงศรีเล่าว่า เมื่อจากบ้านไปไกล สิ่งหนึ่งที่คิดถึงมากคือหาดหัวหิน

หมาเตี้ยที่มีอัตตาสูงมากเมื่อเปรียบกับความสูงทางกายภาพ ซึ่งถ้าเอาไม้บรรทัดวัดจากพื้นถึงจุดสูงสุดของหลังนากคงจะได้ไม่เกินสิบสองนิ้ว

หมาตัวแรกของบ้านน้ำสาน ชื่อโมเม เป็นหมาสีดำขาเป๋ที่มีเสน่ห์ทางเพศสูง บรรดาหมาสาวๆ ที่อยู่บ้านใกล้เรือนเคียงพากันติดเกรียวกราว

เดินผ่านข้าพเจ้า-ทอดเงาเปลี่ยว โดดเดี่ยวเหลือเกินที่เดินดุ่ม Passing me – casting lonely shadow So forlornly walks that walker

คุณหญิงจำนงศรี หาญเจนลักษณ์ และบุตรชาย นายแพทย์สรรพัฒน์ รัตนิน หรือคุณหมอไต๋นำความรักมาแปรเป็นการแสดงออกที่แตกต่าง

ที่ชอบปั้นที่สุดก็คือถ้วยชา เป็นเพราะสามารถจับต้องได้ ให้ความรู้สึกกับเราได้ เมื่อได้จับต้องแล้วก็จะให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันออกไป

อ่านเคล็ดลับชีวิตคู่ และบทพิสูจน์ที่ว่า ไม่มีใครแก่เกินที่จะรัก จากคุณหญิงจำนงศรี ผู้หญิงที่กล้าบอกว่าค้นพบตัวเองเมื่ออายุ 50 ปี

วิชาตัวเบา รวมข้อเขียนที่เสนอแนะวิธีคิดให้คนเรามีสุขเอาไว้มากมาย ซึ่ง คุณหญิงศศิมา ศรีวิกรม์ เป็นผู้ตั้งชื่อหนังสือและคิดได้ในทันทีที่อ่านจบ

ความทรงจำเก่าๆ ของคนสูงวัยนั้นไม่มีประโยชน์อะไร หากไม่มีการเรียนรู้ ช่วยให้เราเข้าใจ แล้วก็ปล่อยมันไป

มาเป็นคนนี้ในวันนี้ ก็เพราะ 'ฟ้ากับเหว' ในชีวิตนี่แหละ 'เหว' เป็นห้องเรียนที่ดีกว่า 'ฟ้า' ยิ่งสาหัสยิ่งเรียนรู้ได้มาก