People Passing, Lamai Songkroh Road

มีคนเดินผ่านมา ถนนละม้ายสงเคราะห์(02)

Excerpt from People Passing

Lamai Songkroh Road

Collection : The World in My Eyes

by Montri Sriyong

The S.E.A. Write Award 2007

Translated : Khunying Chamnongsri (Rutnin) Hanchanlash

แปลจาก มีคนเดินผ่านมา ถนนละม้ายสงเคราะห์(02) ในรวมบทกวี โลกในดวงตาข้าพเจ้า

ผลงานรางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซียน ปี 2550

ของ มนตรี ศรียงค์

Photo By Khunying Chamnongsri Hanchanlash

เดินผ่านข้าพเจ้า-ทอดเงาเปลี่ยว

โดดเดี่ยวเหลือเกินที่เดินดุ่ม

Passing me – casting lonely shadow

So forlornly walks that walker

จากสี่แยกซ้ายมือจากหัวมุม

เสียงทุ้มฝีเท้า-ก้าวช้า

Dull footfalls – stepping slow

from corner of the left crossroad

สบตาข้าพเจ้า-ทอดเงาหม่น

อีกหนึ่งดั้นด้นคน-แปลกหน้า

Those eyes meet mine – shedding dim shadows

Another striver – a stranger

ฉายเงาว่างเปล่าที่ค้างคา

เกาะกุมดวงตาที่ล้าลอย

…throwing shades of emptiness that linger

and encrust the unfocussed eyes…

เดินไปสู่เบื้องหน้า-ชะตากรรม

เบื้องหลังความทรงจำ-ต่ำต้อย

walks forward – to destiny

memories behind - humble, lowly

ก่อนร่างนำเงาลับเข้าซอย

สิ้นรอยเคยมาปรากฏมี

before the body takes its shadow and vanishes into a side street.

No trace of ‘what has been’ remains

ร่างแล้วร่างเล่าทอดเงาหม่น

ถนนแห่งความหวังคนต่างที่

Body after body has cast its shadow

Road of hope - Passers from other places

ยิ่งวัน ยิ่งเดือน ก็ยิ่งปี

ยิ่งทวีจำนวนเกินถ้วนนับ

with passing days, months, years,

multiply to sheer innumerability

ข้าพเจ้าได้ยินเพลงวังเวงเศร้า

รอยเท้าเพียงกรุ่นก็ฝุ่นจับ

I hear the sweet wail of a sorrowful song

Footprints, still pulsing warm, covered in dust

แหละล้วนรอยทุกรายล้วนหายวับ

พร้อมกับกลิ่นเนื้อกลิ่นเหงื่อไคล

And every trace every print evaporate

Together with the whiff of flesh and sweat

---