สูงขึ้นสูงขึ้นไปถึงฟ้า Higher and higher, they’re touching the sky จนถึงเมฆแล้วเจ้าเด็กล้างจาน Now they have reached the clouds

A breath of cold wind made the woman shiver. The old man held her in a shaky embrace, saying: ''What's gone is gone.''

It was usually the flowers and the butterflies that sunrays fall in love with. But, as we all know, the unexpected sometimes happens.

ดินโกรธ แดดกร้าว กระด้างดังอิฐเผา ร้าวเป็นรอยๆ เด็กน้อยเท้าเปล่า กระโดด โหยงเหยงวิ่งผ่าน ทำเมล็ดมะขามหล่นกระเด็นผลุบลงในรอยร้าว

ฉันเลือกที่จะอยู่ในนี้ ฉันไม่ต้องการบิน...ในกรงนี้ มีงานที่ฉันจะสานไม่มีวันเสร็จ คุณไม่ชื่นใจรึคะ ฉันจะอยู่ในกรงนี้จนวันตาย

อย่าเพิ่งไปนึกถึงอนาคต และอย่าเสียเวลานึกถึงอดีต ขอให้คุณทำทุกอย่างในปัจจุบันให้ดีที่สุดไปวันต่อวันก่อน นี่เป็นวิธีที่จะทำให้จิตใจเข้มแข็ง

ความหวังอันล้าสมัยข้อแรกของข้าพเจ้าก็คือ ความหวังว่าไทยเราจะมีสังคมที่มีความละอาย

good governance เป็นชีพจรของระบอบประชาธิปไตย ถ้าชีพจรเต้นอ่อนๆ ความเป็นประชาธิปไตยที่แท้จริงก็อาจจะขาดเรี่ยวแรงเป็นลมเป็นแล้งไปง่ายๆ

Khunying Chamnongsri Hanchanlash talks about the fundamental forces of life and the experiences which have enriched her literary work.

เพื่อนในชีวิต คือ สิ่งหรือคนที่ทำให้เกิดความรู้สึกมั่นคง และกำลังใจ ที่ทำให้มีสติในการเลือก การตัดสินใจ และการเผชิญปัญหา

เหงาดังว่าน้ำหยดจนหมดใจ Deep loneliness reigns as though the heart is utterly drained. เหลือสิ่งใดไว้บ้างระหว่างชีวิต

An artist left his tubes of acrylic colours lying around. His mother picked them up and amused herself by daubing them on pieces of paper

นกละเมอจิ๊บเบา เหมือนปลายเข็ม สะกิดเงาเงียบ Chirp of a dreaming bird pricks silence of the hours

ไม้ป่าทอดกิ่งกรองแดดวาดเงาบนผิวธาร ที่กระชิกชี้กับกรวด หิน และรากไม้

On thirty-eighth floor (and others vertically stacked below and above) rows of closed doors stare with white blanks of things

เขากำหนดว่าเราแก่ ข้างในรู้สึกแก่ไหมคะ ไม่รู้สึกใช่ไหมคะ แก่แค่ไหนก็ไม่รู้สึกแก่ค่ะ เพราะฉะนั้นอย่าไปกลัวมันเลยค่ะความแก่

หนังสือแสดงเจตนาในวาระท้ายของชีวิต เราบอกเจตนาของเราเลยว่า เราต้องการอะไร ไม่ฝากภาระไว้กับลูก ความรับผิดชอบอยู่ที่เราเอง

เจ. เค. โรว์ลิง พูดก็คือว่า สำหรับจิตที่ฝึกแล้ว ความตายเป็นเพียงแค่การผจญภัยครั้งใหญ่ครั้งต่อไป

ถึงจุดหนึ่งที่เห็นว่า อะไรที่ผ่านเข้ามาแล้ว มันก็ต้องผ่านออกไป มันไม่มีอะไรที่มันคงที่ค่ะ อันนี้เป็นการพูดแบบคนแก่

I discovered boxes filled with photographs I took in Asia in the early seventies. What have become all those faces?