It’s art, don’t you look down on it! If it rains not at all, you could applaud or do whatever you will, simply because it is Art.

งานเขียนชิ้นแรกในชีวิตของคุณหญิงจำนงศรีที่ได้รับการตีพิมม์ เป็นผลงานเรื่องสั้น ชื่อ The Moth

คุณหญิงจำนงศรี ซึ่งในเวลานี้เรียกตัวเองว่า ‘ป้าศรี’ ยืนยันด้วยความมั่นใจที่ไม่ได้ลดถอยลง แต่เพิ่มเรื่อยๆ ตามวัยว่า “ความแก่นี้มีข้อดี”

“Do you think we should get married?”ข้อความนี้ส่งจากอีเมล์ของคุณหญิงจำนงศรี ใน ปี 1998 สองปีก่อนขึ้นศตวรรษใหม่ 'คริสต์ศตวรรษที่ 21'

ช่วงสี่สิบปลาย ห้าสิบต้น ทุกข์มาก เป็นช่วงที่แย่ที่สุด สมองกับใจเหมือนเครื่องซักผ้า ที่ข้างในสกปรกมากๆ...

“วันหนึ่งเจอดาเรล แบริแกน บรรณาธิการหนังสือพิมพ์ The Bangkok Worldถามว่า จะไปทำงานกับเขาไหม จะฝึกให้เป็นนักข่าวก่อน

เรื่องของกตัญญูมันถูกบิดไป ทำให้คนตายยากขึ้นและทรมานขึ้น

คำว่าตายแล้วมันติดปาก คุณแม่ตายตั้งแต่ 2 ขวบ เป็นเด็กกำพร้าต้องตอบคำถามว่าแม่ตาย มันคงฝังลึกตลอดชีวิตมา

ต้องการให้ช่วงท้ายชีวิตของเราเป็นไปอย่างสงบ และมีความวิตกกังวลน้อยที่สุด ไม่ฝากภาระไว้กับลูกเมื่อถึงเวลานั้น ให้ความรับผิดชอบอยู่ที่เราเอง

เป็นก็แก้ไขกันไป กังวลก็ไม่ฝืน ยอมรับในปัจจุบัน สังเกตและยอมรับว่านี่คือส่วนหนึ่งของความเป็นมนุษย์ของเรา ถ้าต่อสู้ไม่ไหว ก็ไปหาหมอ

ธรรมะคือ ธรรมชาตินั่นเอง คือเป็นสิ่งที่มีอยู่ในตัวเราและนอกตัวเรา เป็นเรื่องของเหตุปัจจัย สิ่งที่ตามมาจากเหตุปัจจัย ทุกอย่างมันเชื่อมโยงกัน

‘มีความสุข’ กับ ‘เป็นสุข’ ว่ามันไม่เหมือนกัน เพราะอะไรที่เรา ‘มี’ มันหายไปได้ แต่อะไรที่เรา ‘เป็น’ มันเป็นส่วนหนึ่งของตัวเราเอง

มีความรู้สึกว่า ชีวิตเราเหมือนเพลง มีโน๊ตแรกและก็โน๊ตสุดท้าย เราฉลองโน๊ตแรกกันทุกปี แต่ป้าจะมาพูดถึงโน๊ตสุดท้ายระบบที่เอื้อให้คนไทยได้ตายดี

คำแนะนำดีๆในการเลี้ยงลูกในแบบฉบับของนักเขียนที่สามารถเป็นแบบอย่างให้กับคุณพ่อคุณแม่และเด็กๆ ได้

จิตที่เป็นสุขมากเท่าไหร่ ก็คือจิตที่มีความจำเป็นที่จะพึ่งสิ่งภายนอกน้อยลงๆ และการปฏิบัติธรรมเป็นการพัฒนาจิตให้เป็นสุขด้วยตัวของมันเอง

เขียนเป็นการเอาประสบการณ์ของตัวเองมาเล่ามากกว่า โดยมีมุมวิเคราะห์ มุมอารมณ์ขัน มุมมอง เหมือนกับมาแชร์กับคนอ่าน ไม่ได้คิดจะสอนใคร

Looking like the curved end of a sword, the raised bow-stem slides forward with speed as the keel cuts the water into showering arcs.

Its eyes are opened wide -- empty and staring, like the eyes of a sinful, aimless, unhappy human being.

He thought that there was something lacking... something still missing. Something that would make it a complete whole

Grandma opened the song with, "Oei ..the old kaew tree, your branches're heavy with blossoms so white…” and stopped,