Rewat Panpipat
The S.E.A. Write Award 2004
Translated: Chamnongsri Rutnin
จาก กลับไปเยี่ยมเยาว์วัย แม่น้ำรำลึก
ผลงานรางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซียน ปี 2547
ของเรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์
Photo by Khunying Chamnongsri Hanchanlash
เก้าอี้โยกริมระเบียงฟังเสียงน้ํา
On the terrace rocking-chair, he listens to the flowing water
งามสงบพลบค่ำระร่ำไหล
gushing whispers in the beauteous peace of the falling dusk.
เหงาดังว่าน้ำหยดจนหมดใจ
Deep loneliness reigns as though the heart is utterly drained.
เหลือสิ่งใดไว้บ้างระหว่างชีวิต
What, then, remains to fill the space of life?
ระหว่างรอแสงจันทร์เขาฝันถึง
As he waits for moonlight, he dreams of familiar graces
ความละมุนคุ้นซึ้งอันตรึงจิต
tenderly, indelibly imprinted in his heart
ที่ถักทอต่อเห็นเป็นภาพพิศ
They weave themselves into a textured tapestry
ทีละนิดละน้อยค่อยแจ่มชัด
a series of images that increase in clarity
เห็นเด็กชายคนหนึ่งซึ่งขลาดเขลา
In it is seen a boy who was foolish and uncourageous
โลกกว้างใหญ่วัยเยาว์เขาข้องขัด
for he spurned vision of the wide world
เรือนริมน้ำหลังหนึ่งถึงอัตคัด
And yet loved a poor river-side hut
กลับร้อยรัดเขาไว้ ไม่รู้เลือน
which held him with loving, unforgettable ties
แต่โลกพลันผันเปลี่ยนคล้ายเขียนทราย
That world then changed like a word in the sand
ก่อนน้ำลบกลบหายไม่แม้นเหมือน
effaced by the wipe of a wave
ดั่งการร่วงดวงดาวและร้าวเดือน
Like the fall of a star or the eclipse of the moon
ดั่งการเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างว้าว้าง
or a forward step into the void.
มีความฝันสิ่งใดที่ไปถึง
Was there ever a dream reached?
ล้วนตักหกตกตึงล้วนแตกต่าง
They all fell, broke or changed form
แต่ชีวิตนิดน้อยกลับปล่อยวาง
Only a small life is left
วัยพิสุทธิ์สว่างช่างสั้นนัก...
Brief was the time of innocence and light...