หนึ่งในหนังสือ 15 เล่ม ที่จัดทำในโครงการวรรณกรรมเพื่อสร้างภูมิคุ้มกันใจเยาวชน เนื่องในวาระเฉลิมฉลองครบ 100 ปีชาตกาลของท่านพุทธทาสภิกขุ

นิทานเรื่องนี้ไม่เพียงเขียนขึ้นด้วยภาษาที่ไพเราะช่วยปลูกฝังความรักในภาษาให้กับเด็ก ยังน่าสนใจสำหรับผู้ใหญ่ที่เข้าใจถึงพุทธปรัชญา

ธรรมชาติมอบพลังสร้างสรรค์กับสิ่งมีชีวิตทุกชีวิต ไม่ว่าจะเล็กแค่ไหน เกิดความรู้สึกว่าคุณค่าชีวิตมนุษย์อยู่ที่การใช้พลังนั้นในการ "ให้"

ผู้เขียนถูกส่งตัวไปอยู่กับครอบครัวที่ชานเมืองของ มหานครลอนดอน เป็น "ครอบครัว" ที่ประกอบด้วยผู้หญิง3 คน แต่ละคนมีรอยแผลจากสงครามโลกครั้งที่ 2

เจ้าเทรนด์คิดบวก..ทำให้น่าห่วงคนที่กำลังเศร้าหรือกำลังตกอยู่ในห้วงทุกข์ว่าเขาจะสงสัยและโทษตัวเองว่าตนคิดบวกไม่เป็นหรือไฉน

โอ้ว่าอัศวินชินชาญศึก ‘O what can ail thee, knight-at-arms, ใยร่อนเร่ร้าวลึกล้าแรงร่อย Alone and palely loitering?

It’s art, don’t you look down on it! If it rains not at all, you could applaud or do whatever you will, simply because it is Art.

งานเขียนชิ้นแรกในชีวิตของคุณหญิงจำนงศรีที่ได้รับการตีพิมม์ เป็นผลงานเรื่องสั้น ชื่อ The Moth

คุณหญิงจำนงศรี ซึ่งในเวลานี้เรียกตัวเองว่า ‘ป้าศรี’ ยืนยันด้วยความมั่นใจที่ไม่ได้ลดถอยลง แต่เพิ่มเรื่อยๆ ตามวัยว่า “ความแก่นี้มีข้อดี”

“Do you think we should get married?”ข้อความนี้ส่งจากอีเมล์ของคุณหญิงจำนงศรี ใน ปี 1998 สองปีก่อนขึ้นศตวรรษใหม่ 'คริสต์ศตวรรษที่ 21'

ช่วงสี่สิบปลาย ห้าสิบต้น ทุกข์มาก เป็นช่วงที่แย่ที่สุด สมองกับใจเหมือนเครื่องซักผ้า ที่ข้างในสกปรกมากๆ...

เป็นก็แก้ไขกันไป กังวลก็ไม่ฝืน ยอมรับในปัจจุบัน สังเกตและยอมรับว่านี่คือส่วนหนึ่งของความเป็นมนุษย์ของเรา ถ้าต่อสู้ไม่ไหว ก็ไปหาหมอ

ธรรมะคือ ธรรมชาตินั่นเอง คือเป็นสิ่งที่มีอยู่ในตัวเราและนอกตัวเรา เป็นเรื่องของเหตุปัจจัย สิ่งที่ตามมาจากเหตุปัจจัย ทุกอย่างมันเชื่อมโยงกัน

การปฏิบัติธรรมก็เป็นเรื่องของการอยู่กับปัจจุบันอยู่แล้ว ความรู้สึกของร่างกาย สิ่งที่มาสัมผัส มันคือชีวิตที่แท้จริง

ความกลัวมันเป็นตัวของมันเอง น่ากลัว เพราะฉะนั้นถ้าเราจะไม่กลัวความกลัวเสียอย่างหนึ่งนี่จบเลย

ลักษณะของอัตตา คือมันจะต้องการอะไรที่ไม่เคยพอ เมื่อมันได้แล้ว มันจะอยากได้อีก และเมื่อมันได้อีกมันจะเคยชินกับการต้องการ

‘มีความสุข’ กับ ‘เป็นสุข’ ว่ามันไม่เหมือนกัน เพราะอะไรที่เรา ‘มี’ มันหายไปได้ แต่อะไรที่เรา ‘เป็น’ มันเป็นส่วนหนึ่งของตัวเราเอง

มีความรู้สึกว่า ชีวิตเราเหมือนเพลง มีโน๊ตแรกและก็โน๊ตสุดท้าย เราฉลองโน๊ตแรกกันทุกปี แต่ป้าจะมาพูดถึงโน๊ตสุดท้ายระบบที่เอื้อให้คนไทยได้ตายดี

ชีวิตเป็นสุขและสนุกขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่ 53-54 กว่าๆ 76 นี่ก็ดีมากๆ เลย... ยิ่งชีวิตเหลือน้อย ก็ยิ่งรู้ค่าของแต่ละวัน

เวลาเราคิดถึงว่าฉันรู้จักตัวเอง เราสร้างภาพให้ตัวเองหรือเปล่า สิ่งที่เกิดขึ้นกับเรา มันสำคัญอยู่ที่ว่าข้างในเราเป็นอย่างไรกับสิ่งนั้น