วรรณกรรมบันทึกที่แฝงข้อคิดและความหมายให้ต้องใคร่ครวญ เจ้าตัวเบื่อ-เจ้าตัวเหงา เป็นตัวอันตรายที่กัดกินใจมนุษย์ให้ชีวิตสิ้นสุด สิ้นความหมาย

ชีวิตของเรา เรายังชีพด้วยการกินของตาย แล้วทำไมเวลาที่ตายไป เราถึงเป็นเครื่องต่อชีวิตอื่นให้ดำรงอยู่บ้างไม่ได้

ทุกครั้งที่ข้าพเจ้ามองทะเลกว้างใหญ่ไพศาลที่ได้โอบอุ้มทั้งชีวิตและความตายมาเกินคณานับ เกิดความรู้สึกอย่างซึ้งถึงใจว่า ชีวิตเรานี้ช่างน้อยนิด

คุณหญิงจำนงศรี ซึ่งในเวลานี้เรียกตัวเองว่า ‘ป้าศรี’ ยืนยันด้วยความมั่นใจที่ไม่ได้ลดถอยลง แต่เพิ่มเรื่อยๆ ตามวัยว่า “ความแก่นี้มีข้อดี”

เรื่องของกตัญญูมันถูกบิดไป ทำให้คนตายยากขึ้นและทรมานขึ้น

ตอนนี้คนแก่มากขึ้น ควบคู่กันไปนั้นคือวิทยาการทางการแพทย์ที่จะรักษา มันมาถึงจุดที่ว่าจุดไหนคือการยื้อชีวิต จุดไหนคือการยื้อความตาย

คำว่าตายแล้วมันติดปาก คุณแม่ตายตั้งแต่ 2 ขวบ เป็นเด็กกำพร้าต้องตอบคำถามว่าแม่ตาย มันคงฝังลึกตลอดชีวิตมา

พยายามขับเคลื่อนให้ประเทศไทยมีการดูแลผู้ป่วยในระยะท้าย ให้ประชาชนได้มีการตายที่ดีอย่างเป็นระบบ

ต้องการให้ช่วงท้ายชีวิตของเราเป็นไปอย่างสงบ และมีความวิตกกังวลน้อยที่สุด ไม่ฝากภาระไว้กับลูกเมื่อถึงเวลานั้น ให้ความรับผิดชอบอยู่ที่เราเอง

ความกลัวมันเป็นตัวของมันเอง น่ากลัว เพราะฉะนั้นถ้าเราจะไม่กลัวความกลัวเสียอย่างหนึ่งนี่จบเลย

มีความรู้สึกว่า ชีวิตเราเหมือนเพลง มีโน๊ตแรกและก็โน๊ตสุดท้าย เราฉลองโน๊ตแรกกันทุกปี แต่ป้าจะมาพูดถึงโน๊ตสุดท้ายระบบที่เอื้อให้คนไทยได้ตายดี

เวลาเราคิดถึงว่าฉันรู้จักตัวเอง เราสร้างภาพให้ตัวเองหรือเปล่า สิ่งที่เกิดขึ้นกับเรา มันสำคัญอยู่ที่ว่าข้างในเราเป็นอย่างไรกับสิ่งนั้น

คำแนะนำดีๆในการเลี้ยงลูกในแบบฉบับของนักเขียนที่สามารถเป็นแบบอย่างให้กับคุณพ่อคุณแม่และเด็กๆ ได้

เขียนเป็นการเอาประสบการณ์ของตัวเองมาเล่ามากกว่า โดยมีมุมวิเคราะห์ มุมอารมณ์ขัน มุมมอง เหมือนกับมาแชร์กับคนอ่าน ไม่ได้คิดจะสอนใคร

ติดตามผลงานของชีวามิตร ในการช่วยทำให้เกิด Bhutan Palliative Care model ที่ภูฏาน

แนวคิดสิทธิผู้ป่วย เลือกปฏิเสธการรักษาในวาระสุดท้ายของชีวิตตามมาตรา 12 พรบ.สุขภาพแห่งชาติ พ.ศ. 2550 ตัวอย่างพินัยกรรมชีวิต

หนังสือแสดงเจตนาในวาระท้ายของชีวิต เราบอกเจตนาของเราเลยว่า เราต้องการอะไร ไม่ฝากภาระไว้กับลูก ความรับผิดชอบอยู่ที่เราเอง

เจ. เค. โรว์ลิง พูดก็คือว่า สำหรับจิตที่ฝึกแล้ว ความตายเป็นเพียงแค่การผจญภัยครั้งใหญ่ครั้งต่อไป

ความทรงจำเก่าๆ ของคนสูงวัยนั้นไม่มีประโยชน์อะไร หากไม่มีการเรียนรู้ ช่วยให้เราเข้าใจ แล้วก็ปล่อยมันไป

มาเป็นคนนี้ในวันนี้ ก็เพราะ 'ฟ้ากับเหว' ในชีวิตนี่แหละ 'เหว' เป็นห้องเรียนที่ดีกว่า 'ฟ้า' ยิ่งสาหัสยิ่งเรียนรู้ได้มาก