เสวนาสมองใสใจสบาย
วันที่ 21 ตุลาคม 2565 เวลา 13.30-15.30 น.
ห้องประชุม 1209A
อาคารภูมิสิริมังคลานุสรณ์ ชั้น 12
รพ.จุฬาลงกรณ์ สภากาชาดไทย
Photo by Khunying Chamnongsri Hanchanlash
ป้าศรีสังเกตว่าสิ่งที่เป็นอุปสรรคในการใช้ชีวิตก็คือความกลัว คุณป้าไปเจอความกลัวในกลุ่มผู้สูงวัยได้ยังไง เขากลัวอะไรกัน
ป้ารู้สึกเรื่องกลัวเท่าๆ ที่เห็นผู้สูงอายุ ก็คือ กลัวการเสี่ยงต่างๆ กลัวลูกหลานทอดทิ้ง ป้าทำเรื่อง
ชีวามิตร ธุรกิจเพื่อสังคม คือ เราเริ่มกันมา 4-5 ปีแล้ว ในเรื่องของความตาย ในเรื่องของชีวิตระยะท้าย คุณภาพชีวิตในระยะท้าย และคุณภาพความตาย รวมทั้งเรื่องความสูญเสีย เราต้องดีลกับความกลัวเยอะมาก กลัวการสูญเสียก็เยอะ อันนี้สำหรับในผู้สูงอายุ เท่าที่ป้าเจอไม่น้อยรายเลยคือ กลัวที่จะอยู่คนเดียว สิ่งเลยมาคุยกับทางชมรมว่า เรื่องความกลัวนี้น่าสนใจนะ อีกอย่างหนึ่งป้าก็เจอ ไม่ใช่ผู้สูงอายุเท่านั้น กลัวจน กลัวหลายอย่าง กลัวไม่มีเงินนี่พบเยอะมากนะคะ คือกลัวไปก่อน กลัวอนาคต
ส่วนตัวป้าศรีกลัวสิ่งเหล่านั้นไหมคะ จากที่ได้คุยกับคนอื่นๆ มา
เอางี้ดีไหม จะให้คุยย้อนหลังนะคะ คือป้าศรีเป็นนักกลัวผีตัวยงเลย เมื่อสาวๆ ป้าศรีกลัวมากเลย
กลัวสิ่งที่ไม่ควรกลัวเลยคือ จิ้งจก พึ่งจะหายกลัวไม่นานนี่เอง กลัวเรื่องศพอะไรแบบนี้ เดี๋ยวนี้ไม่กลัวเลย จำไม่ได้แล้วค่ะ กลัวหลายอย่างเหมือนกันนะคะ แต่ว่ามันหลุดไปยังไงก็ไม่รู้ หลุดไปเรื่อยๆ ตอนนี้แทบจะบอกได้ว่าไม่กลัวอะไรเลย
ตอนป้าศรีบอกกับตัวเองได้ว่าไม่กลัวอะไรเลย มันคือตอนไหนคะ รู้สึกตัวเองไหมคะ
มันไม่ได้หายไปแบบชึบชับนะ มันค่อยๆ จางไป เพราะว่าป้าตอนอายุประมาณ 50 กว่า ป้าไปอยู่สวนโมกข์ ขอไปอยู่คนเดียวเลย ไม่เคยขอไปอยู่แบบนั้นมาก่อนเลย แล้วก็ท่านอาจารย์พุทธทาสตอนนั้นท่านยังอยู่ ท่านไล่ให้ไปอยู่ริมป่าเลย อยู่ในกุฎิบ้านคนเดียว ไกลๆ ก็จะเป็นกุฎิอื่นที่มันร้าง แล้วป้าอยู่อย่างนั้น 3 เดือน เพราะงั้นจากคนกลัวผี 3 เดือนแห่งการอยู่คนเดียวอย่างนั้น มันมีความเปลี่ยนแปลงเยอะมาก
แล้วอีกอย่างความตายมันอยู่ใกล้ตัวมากเลย เพราะว่าตื่นขึ้นมานกที่มันร้องเพลงอยู่บนต้นไม้เมื่อวาน สวยเชียว วันนี้มันมาอยู่บนพื้นแมวกินเหลือแต่เปลือก ป้าก็อยู่กับแมงมุมตัวใหญ่ๆ อยู่กันอย่างใกล้ชิดในห้องน้ำเล็กๆ สารพัดอย่างที่มันเจอ มันเหมือนเป็นวัคซีนมั้ง มันค่อยๆ ชิน เกิดความรู้สึกว่าอะไรมันจะเกิดมันก็ต้องเกิด อันนี้เป็นวัคซีนชั้นเยี่ยมเลย แล้วมันก็ชินกับสิ่งนั้น
อย่างจิ้งจกนี่คิดว่าตัวเองยังกลัวอยู่ แต่ว่าวันหนึ่งมีเจ้าแมวมันคาบจิ้งจกครึ่งตัวแล้วเอามาให้เราเป็นของขวัญด้วยความรัก แต่ว่าทำไมไม่สะดุ้งสะเทือนเลย อะไรมันเกิดขึ้น เพราะฉะนั้นถ้าระหว่างที่เราเคยกลัวจิ้งจก ไม่รู้ทั้งกลัวทั้งเกลียด แล้วอยู่ดี ๆ มีจิ้งจกที่ถูกกัดครึ่งตัวแล้วเอาส่วนหัวมาให้เราเป็นของขวัญ พอมันรู้สึกว่ามันไม่เห็นเดือดร้อนเลย เราจะรู้สึกเลยว่า ความกลัวมันคือผีในตัวของมันเอง เพราะมันไม่ควรจะต้องมี เดี๋ยวนี้ก็เลยเห็นว่าความกลัวมันเป็นตัวของมันเอง น่ากลัว เพราะฉะนั้นถ้าเราจะไม่กลัวความกลัวเสียอย่างหนึ่งนี่จบเลย
ความกลัวนี่มันคงจะเปลี่ยนไปตามช่วงวัย สถานการณ์
ร้บชมเนื้อหาเต็มจากวิดิโอได้ที่ :