บทวิจารณ์ หนังสือดุจนาวากลางมหาสมุทร
ผมอ่านดุจนาวากลางมหาสมุทร ด้วยความเข้าใจ เกือบจะเรียกได้ว่าปรุโปร่งถึงพัฒนาการของตระกูล เพราะผมเป็นลูกจีนเกิดและโตในสังคมคนจีนในเมืองไทย
ฝนตกยังต้อง ฟ้าร้องยังถึง
วรรณกรรมบันทึกที่แฝงข้อคิดและความหมายให้ต้องใคร่ครวญ เจ้าตัวเบื่อ-เจ้าตัวเหงา เป็นตัวอันตรายที่กัดกินใจมนุษย์ให้ชีวิตสิ้นสุด สิ้นความหมาย
ดุจนาวากลางมหาสมุทร
กาลเวลาและความเปลี่ยนแปลงทำให้ 'จึงลิ้ม' เมืองท่าที่ครั้งหนึ่งเคยมีเรือสินค้าจอดอยู่นับร้อยๆ ลำ กลายเป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่เงียบเหงาเศร้าโทรม
วิชาตัวเบา
ชีวิตคนเรามีค่าเกินกว่าที่จะเสียเวลากับการมองคนอื่นและมองตัวเองในแง่ลบ
เข็นครกตัวเบา
ทุกครั้งที่ข้าพเจ้ามองทะเลกว้างใหญ่ไพศาลที่ได้โอบอุ้มทั้งชีวิตและความตายมาเกินคณานับ เกิดความรู้สึกอย่างซึ้งถึงใจว่า ชีวิตเรานี้ช่างน้อยนิด
หัวหินในความเปลี่ยนแปลง (2)
“วันหนึ่งเจอดาเรล แบริแกน บรรณาธิการหนังสือพิมพ์ The Bangkok Worldถามว่า จะไปทำงานกับเขาไหม จะฝึกให้เป็นนักข่าวก่อน