ถึงจุดหนึ่งที่เห็นว่า อะไรที่ผ่านเข้ามาแล้ว มันก็ต้องผ่านออกไป มันไม่มีอะไรที่มันคงที่ค่ะ อันนี้เป็นการพูดแบบคนแก่

หอการค้าไทย ประกาศเกียรติคุณ สตรีดีเด่นประจำปี 2557 เพื่อเชิดชูสตรีไทย ผู้ประกอบการที่ประสบความสำเร็จและดำเนินชีวิตกอปรด้วยคุณธรรม จริยธรรม

This radiance flooding my heart when I look at you, is it not a spark from the life-thirsting light that was created

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเป็ดน้อยรูปหล่อชื่อ ปิง ปิงอาศัยอยู่กับพ่อ แม่ พี่สาวน้องสาว 2 ตัว พี่ชายน้องชายอีก 3 ตัว ป้าๆ น้าๆ 11 ตัว

อยากacknowledge คนที่มีบุญคุณในเรื่องการเขียน 4 คนด้วยกัน คือ ดร.มนตรี อุมะวิชนี ท่านจันทร์จิรายุ รัชนี ดร.เจตนา นาควัชระ คุณเทพศิริ สุขโสภา

Who ever is that Hops tippy-top hops Riding through the tree tops? With eyes so black And furs so white?

บนหน้าต่างของ สวนทูนอิน มองเห็นความสวยเยื้องกรายผ่านเข้ามาในดงดอกเทียนกับดาหลา มะลิ กุหลาบ ม่วงแดงของเอนอ้าหรือโคลงเคลง

There stands the lover, his back leaning ’gainst the quizzing wind and the murmurs of the questioning sea

เธอเป็นดอกไม้งามอร่ามเรือน เธอเป็นเพื่อนเหมือนที่ใจปรารถนา

Loneliness is sometimes grey, mute and pale with claws outstretched to clutch the heart and strangle the breath

Come, people, come มนุษย์เอย Take the rein of your horse of life จงขี่ม้าแห่งชีวิตของตนเอง

จากบทเพลงหนึ่งเดียวคนนี้ From the song “This Lonely Me” คิดว่ามีสักคนเข้าใจ Hope someone will understand

ณ จุดบรรจบ at the fusion line, คืน - วัน night - day ฝัน - จริง dream - reality

หมาขาจรที่ไม่เคยเข้าสังคมหมาๆ ที่บ้านน้ำสานได้เลย ชื่อ ข้าวเม่า เรียกสั้นๆว่า เม่า เม่า เป็นหมาที่มีปัญหาใหญ่หลวงในเรื่องมิติและมุมมอง

คุณหญิงจำนงศรีเล่าว่า เมื่อจากบ้านไปไกล สิ่งหนึ่งที่คิดถึงมากคือหาดหัวหิน

หมาตัวแรกของบ้านน้ำสาน ชื่อโมเม เป็นหมาสีดำขาเป๋ที่มีเสน่ห์ทางเพศสูง บรรดาหมาสาวๆ ที่อยู่บ้านใกล้เรือนเคียงพากันติดเกรียวกราว

เดินผ่านข้าพเจ้า-ทอดเงาเปลี่ยว โดดเดี่ยวเหลือเกินที่เดินดุ่ม Passing me – casting lonely shadow So forlornly walks that walker

หากเพียงครั้งหนึ่ง คุณไม่มีใครเขาต้องการ If there was a time when no one wanted you ถูกทอดทิ้งมานาน จะรู้สึกอย่างไร*

คุณหญิงจำนงศรี หาญเจนลักษณ์ และบุตรชาย นายแพทย์สรรพัฒน์ รัตนิน หรือคุณหมอไต๋นำความรักมาแปรเป็นการแสดงออกที่แตกต่าง

ที่ชอบปั้นที่สุดก็คือถ้วยชา เป็นเพราะสามารถจับต้องได้ ให้ความรู้สึกกับเราได้ เมื่อได้จับต้องแล้วก็จะให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันออกไป