โดยเสถียรธรรมสถาน และ The Shood
ภาพของ คุณหญิงจำนงศรี หาญเจนลักษณ์
ชีวิตก็ดีอยู่แล้วทำไมต้องปฏิบัติธรรม?
ป้าศรี : ชีวิตนี่ ไม่มีชีวิตใครที่มันดีหมดหรอก ชีวิตตัวเองนี่จริงๆ ตอนที่เข้าปฏิบัติธรรมอย่างจริงจัง มันไม่ดีหรอก อันที่จริงก่อนนั้นก็เคยปฏิบัติ แต่ปฏิบัติแบบไม่จริงจัง แต่พอชีวิตมันแย่มากๆ ความทรงจำเกี่ยวกับการปฏิบัติธรรมที่เคยทำมา ทำให้เรารู้ว่าเราจะหันไปทางไหน การปฏิบัติทำให้เราเห็นชัดเลยว่า ชีวิตนี่มันเหมือนผืนผ้าที่ทอด้วยทุกข์กับสุข ประสานกันอยู่ ถึงได้สวยนัก ทำไมล่ะ เพราะว่าทั้งทุกข์ทั้งสุข นี่ทำให้เราเรียนรู้ทั้งสิ้นเลย เรียนรู้อะไร เรียนรู้ที่จะเป็นสุขกับชีวิต ไม่ใช่มีความสุขนะแต่ 'เป็นสุข' มีความสุขนี่เหมือนกับว่าเราได้อะไรสมใจ เรามีความสุข เราถูกใจอะไร แล้วเราได้อย่างนั้นเรามีความสุข แต่ 'เป็นสุข'นี่ มันเป็นใจที่สุข โดยที่ไม่ต้องพึ่งสิ่งภายนอกมากนัก คือจิตที่เป็นสุขมากเท่าไหร่ ก็คือจิตที่มีความจำเป็นที่จะพึ่งสิ่งภายนอกน้อยลงๆ และการปฏิบัติธรรมเป็นการพัฒนาจิตให้เป็นสุขด้วยตัวของมันเองได้เรื่อยๆ เพิ่มขึ้นๆ น่ะค่ะ
ช่วยแนะนำวิธีปฏิบัติธรรมแบบง่ายๆ
ป้าศรี :ให้รู้ตัวรู้ใจตัวเอง มีความสุขละ ขนาดนี้ฉันกำลังมีความสุข ดูซิว่าอาการของความสุข มันเป็นยังไง
มีความทุกข์เหรอ ดูซิว่าอาการของความทุกข์น่ะ มันเป็นยังไง ดูซิว่ามันอยู่กับที่หรือ เวลาสุขน่ะสุขอยู่กับที่สม่ำเสมอ หรือว่ามันเปลี่ยนไป เปลี่ยนมา มันมีสุขมากสุขน้อย มันมีแวบไป แวบมาใช่มั้ย มันไม่คงที่ ทุกข์ก็เหมือนกัน ทุกข์ให้ทุกข์สาหัสยังไง มันก็ไม่ได้อยู่กับที่นะ ประเดี๋ยวมันก็ขึ้น ประเดี๋ยวมันก็ลง แล้วเวลามันขึ้นมันลง เราสังเกตดูว่ามันมาจากอะไร มันมาจากการคิดใช่ไหม จากการนึกใช่ไหม เพราะฉะนั้นรู้สึก นึกกับคิด มันโยงกัน ถ้าถอยออกมาดูจริงๆ นี่ มันใช่ไหม นึกอย่างนี้ คิดอย่างนั้น แล้วสุข นึกอย่างนี้ คิดอย่างนั้นแล้วทุกข์ ฉะนั้นบางทีเราจะเริ่มเห็นว่า ไม่มีอะไรแน่นอนสักอย่างเดียว สุขก็ไม่แน่ ทุกข์ก็ไม่