ดิฉันเอาปลาทูน่าไปเผื่อกินกับข้าวกระป๋องหนึ่ง แล้วมันก็ถึงจุดที่ใจเอาแต่แวบไปที่ปลาทูน่า ดูที่ความรู้สึกว่าหิวไหม ก็ไม่หิว แต่มันอยาก

คุณหญิงในวัย 62 ยังกระฉับกระเฉง แจ่มใสอ่อนกว่าวัยอยู่เสมอ ทำอย่างไรนั้น คุณหญิงมีคำแนะนำดีๆ มาให้เราได้ทราบกัน

“มื้อกลางวัน” ท่ามกลางกลิ่นอายของความรัก มี คุณหญิงจำนงศรี รัตนิน จรัล มโนเพ็ชร ป่านแก้ว “พิมพ์สี” ชาริม เพียงพรายแสง และน้องน้ำผึ้ง

“เป็นสุข ต่างจากมีความสุขมากนะ” ความหมายของสองคำนี้ จะต่างกันมากน้อยเพียงใด ไม่ง่ายเลยกับเรียนรู้ใจตนเอง กระทั่งกะเทาะเปลือกมายา

“ถ้ารักเราจริง ก็ควรเคารพในสิทธิและความต้องการที่จะตายอย่างไม่ถูกยื้อให้ทนทุกข์ทรมาน ”

นัดพบคุณจำนงศรี รัตนิน เพื่อสนทนากันถึงเรื่องสัมผัสพิเศษ หรือปรากฏการณ์ในเชิงสัมผัสที่ 6 อันน่าพิศวงงงงวย!

คนเราจะทุกข์ จะสุขก็เพราะความคิดเป็นหลัก หากเราค้นหาความสุขที่อยู่ในความทุกข์ สิ่งที่อาจเคยคิดว่าไม่ดีก็อาจจะกลายเป็นสิ่งดีไป

อย่ามองว่าสถานภาพ เพื่อนฝูง เป็นสูตรวัดทุกข์ วัดสุข ทุกข์มันมาหลากหลายรูปแบบไม่เลือกฐานะ ยิ่งพึ่งสิ่งเหล่านี้มาก ยิ่งไม่เรียนรู้

เมื่อเข้าใกล้โค้งสุดท้ายของสายน้ำเล็กๆ นี้ เธอสนใจเรื่องความตาย และทำงานรณรงค์ในเรื่องสิทธิ์ในการอยู่และจากไปอย่างมีศักดิ์ศรี

เจ้าตัวตนของเราที่ทำให้เราคิดว่าตัวเองสำคัญนัก ตัวตนนี่แหละสร้างความทุกข์ให้มนุษย์ไม่มีที่สิ้นสุด...

เราไม่เคยรู้ว่า มีการเรียนรู้อีกประเภทหนึ่งที่เกิดจากใจที่นิ่งใส เป็นความรู้เกี่ยวกับธรรมชาติของกายกับใจเรา

สำหรับคุณหญิงแล้ว การหลบไปปฏิบัติธรรมเป็นระยะๆ เปรียบเหมือนไปฝึกเทคนิคว่ายน้ำในสระ แล้วกลับมาโต้คลื่นในทะเล

ผู้สูงอายุกับไม่สูงอายุมันก็เหมือนกัน ถ้าเราไม่ใช่ผู้สูงอายุเราอยากทำอะไร เราเป็นผู้สูงอายุเราก็ทำ ปัญหามีนิดเดียว คือข้อจำกัดด้านร่างกาย

การปฏิบัติธรรมโดยไม่ติดอยู่กับความหวังที่จะเอาสวรรค์วิมาน เป็นการปฏิบัติเพื่อการเข้าถึงความไม่เที่ยงแท้แน่นอน อันนี้มีประโยชน์มาก