

เรื่องนี้มีนางเอกสามคน
ผู้เขียนถูกส่งตัวไปอยู่กับครอบครัวที่ชานเมืองของ มหานครลอนดอน เป็น "ครอบครัว" ที่ประกอบด้วยผู้หญิง3 คน แต่ละคนมีรอยแผลจากสงครามโลกครั้งที่ 2


เวทีเสวนา พร้อมก่อนตาย
พยายามขับเคลื่อนให้ประเทศไทยมีการดูแลผู้ป่วยในระยะท้าย ให้ประชาชนได้มีการตายที่ดีอย่างเป็นระบบ


ชีวิตที่เป็นสุข งอกงาม และสมดุล
‘มีความสุข’ กับ ‘เป็นสุข’ ว่ามันไม่เหมือนกัน เพราะอะไรที่เรา ‘มี’ มันหายไปได้ แต่อะไรที่เรา ‘เป็น’ มันเป็นส่วนหนึ่งของตัวเราเอง


หมาน้ำสาน(2)
หมาเตี้ยที่มีอัตตาสูงมากเมื่อเปรียบกับความสูงทางกายภาพ ซึ่งถ้าเอาไม้บรรทัดวัดจากพื้นถึงจุดสูงสุดของหลังนากคงจะได้ไม่เกินสิบสองนิ้ว


คุณค่าของชีวิต
มาเป็นคนนี้ในวันนี้ ก็เพราะ 'ฟ้ากับเหว' ในชีวิตนี่แหละ 'เหว' เป็นห้องเรียนที่ดีกว่า 'ฟ้า' ยิ่งสาหัสยิ่งเรียนรู้ได้มาก


ชีวิตกับการผจญภัย
แม้ชีวิตจะยาวมาถึง 81 ปี ทว่าแต่ละวัน แต่ละชั่วโมง ก็ยังอยู่บนเส้นทางการผจญภัย ไม่ว่าชั่วโมงหน้าจะเจออะไร


คุณหญิงจำนงศรี รัตนิน กับ คนที่รู้ใจ ดร.ชิงชัย หาญเจนลักษณ์
ไม่เคยมีคำว่า “สายเกินไป ” สำหรับการเริ่มต้นชีวิตรักครั้งใหม่ของคนคู่หนึ่ง ซึ่งต่างอยู่ในสถานภาพ “ม่าย” จึงเป็นเรื่องที่น่ายินดี


ตายอย่างไรไม่ทุกข์
“ถ้ารักเราจริง ก็ควรเคารพในสิทธิและความต้องการที่จะตายอย่างไม่ถูกยื้อให้ทนทุกข์ทรมาน ”


Notes from an improviser
I confess to being the play-by-ear or `improviser' type, not by birth but by encounters with the twists and turns of life


Time
Time, for me, is as young, lithe, and fresh as a mountain breeze at dawn - the very essence of renewal.