This together with the soulful yearning of the gibbon’s call, gave birth to an old tale of love, blood and a moral weakness...

โอ้ว่าอัศวินชินชาญศึก ‘O what can ail thee, knight-at-arms, ใยร่อนเร่ร้าวลึกล้าแรงร่อย Alone and palely loitering?

ช่วงสี่สิบปลาย ห้าสิบต้น ทุกข์มาก เป็นช่วงที่แย่ที่สุด สมองกับใจเหมือนเครื่องซักผ้า ที่ข้างในสกปรกมากๆ...

ชอบความอ่อนโยนกับเมตตาธรรมใน 'วิญญาณ' ของงาน เป็นวิญญาณที่แสดงออกมาทางภาษาและภาพพจน์

Its eyes are opened wide -- empty and staring, like the eyes of a sinful, aimless, unhappy human being.

A breath of cold wind made the woman shiver. The old man held her in a shaky embrace, saying: ''What's gone is gone.''

เดินผ่านข้าพเจ้า-ทอดเงาเปลี่ยว โดดเดี่ยวเหลือเกินที่เดินดุ่ม Passing me – casting lonely shadow So forlornly walks that walker

Not a drop of rain has fallen and the fields are parched but Mother's once barren heart blooms with hope

“มีจริงซิ ความรักประเภทนี้มีจริง และก็เป็นไปได้ที่จะสวยงามยิ่งใหญ่เหมือน Brokeback Mountain ภูนั้น”