Not a drop of rain has fallen and the fields are parched but Mother's once barren heart blooms with hope

She knew that her man would be shot down like an animal the moment he came within their rifle range.

“I know. But, with me, everything is up to my master. We are the same, Nak. It’s duty first,” Hern said tersely. “So, how shall we do it?”

''We won't be as poor as at home. Got to be brave. There are a lot of jobs in the city. We will find something.

"Are you singing, Mother?'' My eyelids are so heavy that I have to force them open to ask my mother.

จ้องอ่านผ่านวูบเธอเหลียวหลัง Stare, read, rush past, look back แล้วบอกเสียงดังว่าพ่อจ๋า In loud voice she cries, father dear,

ก้อนดินก็ระเบิดได้ A Clod of earth can burst ขว้างไปแตกเปรี้ยงเสียงก้อง Flung in thunderous explosion

ใครจะอาจซื้อขายฟ้ามหาสมุทร แสนวิสุทธิ์โลกนี้ที่พระสร้าง Who would dare trade skies and oceans? Wondrous creation is this world of ours.

Don’t ripple the water อย่าทำน้ำไหว I want to see its infinite clarity ฉันอยากเห็นความใสไม่สุดสิ้น

Cold mountain ภูหนาว always swaddled in white ห่มผ้าสีขาวอยู่เสมอ

นกกระดาษตระหนกพร่านบินร่านร่อน ว่ายว่อนเวิ้งฟ้าน้ำตาเจิ่ง Paper birds panicked into flight Reeling in vast tear-filled skies

The man was sharply conscious of the poignancy of the sadness and loneliness of man’s individual destiny.

“Let’s hope it won’t be like the last time. Whatever will happen, let it be better than the last time,”

เรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์ ผู้พูดน้อย แต่ต่อยหนัก (อดีตเคยเป็นนักมวย) นอกจากตรึงคนอ่านจากผลงานของเขาแล้ว ยังสะกดคนฟังจากคำน้อยที่เขาพูด