‘เรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์’
น่าแปลก นับจากสิ้นเสียงประกาศผลรางวัล ซีไรต์ปีนี้ แทบจะไม่มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์ในเชิงลบ ทว่า
ห้วงเวลาเกือบ ๆ 2 เดือนที่ผ่านมาจนถึงวันนี้ กลับมี “กระแส” ถึง “กวีซีไรต์” คนล่าสุด ปรากฏตามหน้าหนังสือ ทีวี วิทยุ และเวทีเสวนามากมายเหลือเกิน
เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น !!
ฤาจะเป็นเพราะกวีหนุ่มชาวสุพรรณฯ นาม เรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์ ผู้พูดน้อย แต่ต่อยหนัก (อดีตเคยเป็นนักมวย) นอกจากตรึงคนอ่านจากผลงานของเขาแล้ว ยังสะกดคนฟังจากคำน้อยที่เขาพูด หรือประทับใจกับสิ่งที่ให้สัมภาษณ์อย่างตรงไปตรงมาไร้จริต จึงเกิดปรากฏการณ์ “โดนใจ” คนทั่วไป อย่างช่วยไม่ได้
เพราะแม้แต่ ม.ร.ว.สุขุมพันธุ์ บริพัตร ประธานคณะกรรมการดำเนินรางวัล ยังเอ่ยปากกับเจ้าตัวว่า ปีนี้นับเป็นการปลุกกระแสกวีขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่เงียบเหงามาหลายปี เรวัตร์ ทำให้บทกวีที่เข้าถึงยาก อ่านได้อย่างเข้าใจ หลังจากวันนี้คุณชายสุขุมพันธุ์ ยังยินดีที่จะจัดสถานที่ในวังสวนผักกาดให้ หากอยากจะมีกิจกรรมอ่านบทกวีในสวน
นอกจากนี้ คุณหญิงจำนงศรี หาญเจนลักษณ์ ยังทุ่มเทแปลบทกวี “พฤศจิกายน” ในชื่อ NOVEMBER ให้เรวัตร์ อ่านในวันรับพระราชทานรางวัลซีไรต์ เมื่อ 12 ต.ค. ที่ผ่านมา งานนี้คุณหญิงบอกว่าไม่ธรรมดา จึงต้องปลีกวิเวกเช่าโรงแรมถึง 2 วัน ห้ามใครรบกวน แม้แต่คนใกล้ชิด เพื่อนั่งแปลต้นฉบับอย่างตั้งใจ
มิพักต้องพูดถึงกวีซีไรต์รุ่นพี่อย่าง เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ที่นอกจากจะถูกชะตาต้องใจกันแล้ว ยังเสมือนเป็นพี่เลี้ยงให้เกือบทุกงาน แม้กระทั่งค่ำคืนสุดท้ายที่พักอยู่โรงแรมโอเรียนเต็ล “พี่เนาว์” ยังนั่งๆ นอนๆ อยู่เป็นเพื่อนจนถึงค่อนสายของอีกวัน ทางด้าน “หญิงหมัด” ม.ร.ว. มาลินี จักรพันธุ์ ที่มาร่วมงานพระราชทานรางวัลซีไรต์ตั้งแต่หัวค่ำ ก็ไม่ลืมที่จะขอลายเซ็นกวีหนุ่มไว้เป็นที่ระลึก แลกกับชื่อเล่น (ขอสงวนนาม) ที่เรียกขานเรวัตร์อย่างเอ็นดู
กระทั่ง เผ่าทอง ทองเจือ อาจารย์และเจ้าของห้องเสื้อชื่อดัง ก็ยังต้องสั่งตัดชุดเพื่อให้เรวัตร์ใส่ในวันรับพระราชทานรางวัลซีไรต์อย่างสุดฝีมือ
ส่วน รศ.ประทุมพร วัชรเสถียร ผู้ดำเนินรายการแนะนำซีไรต์ทั้ง 9 ชาติ เมื่อวันก่อน ก็ออกปากเชียร์ให้
กวีไทยผู้นี้แสดงหนัง-ละคร ให้รู้แล้วรู้รอดไป พร้อมยังให้เครดิตอีกว่า “หน้าเหมือนศรัญยู วงษ์กระจ่าง เหลือเกิน” ว่าเข้านั่น ซึ่งต่างกับความเห็นของ ไพวรินทร์ ขาวงามแบบคนละรุ่น... “พี่ไพ” บอกว่าเรวัตร์ หน้าเหมือนอนันดา เอเวอร์ริ่งแฮม หันซ้ายขวาอีกทีก็ละม้าย “ฮิวโก้” ตอนใส่หมวกเหมือนกัน
ยังมีผู้ที่ชื่นชมผลงานและตัวตนของกวีตาเหงาเศร้าผู้นี้อีกหลายคน รวมทั้งนักเขียนเอเซียนที่มาพำนักและท่องในเมืองไทย อาจจะด้วยว่าเป็นเจ้ากวีเจ้าภาพ หรือเพราะเป็นกวีน้องนุชที่อายุน้อยที่สุดก็แล้วแต่ จึงไม่แปลกที่หลายคนจะชื่นชมเขาว่าเป็น... “THE STAR”
จากชีวิตรักสันโดษต้องมาโลดแล่นอยู่ในเมือง ทั้งมิใช่เมืองธรรมดาแต่เป็นเมืองที่มีคนอยากจะทำความรู้จักกับกวีหนุ่มในทุกแง่มุมของชีวิตแน่นอน เขาก็ได้รับสิ่งดี ๆ กลับไปเช่นกัน
“ได้เจอใครต่อใครเยอะแยะ รู้สึกดีที่ได้รู้จักใครหลายคน แต่เราก็เป็นของเราอย่างนี้ เราไม่ได้ปรับเปลี่ยนตัวเองมากมาย เป็นยังไงก็เป็นอย่างนั้น ดื้อๆ ด้านๆ เหมือนเดิม แต่ก็ไม่ได้ฝืนมีบางครั้งที่เฉื่อยๆ มันเป็นวินัยของเราเอง ไม่เกี่ยวกับคนอื่น...ก็ดีใจนะที่ได้โยงใย ได้พบปะนักเขียนเพื่อนบ้าน น่ารักทุกคนเลย
นี่นักเขียนลาวก็จะเชิญไปพูดให้คนอ่านลาวฟัง คนอื่นก็ชวนๆ ไปเที่ยวที่บ้านเขา”
เรวัตร์ กล่าวหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจใหญ่ และเก็บข้าวของออกจากโอเรียนเต็ลแล้ว ชีวิตหลังจากนี้ยังมีคิวให้สัมภาษณ์นิตยสาร และยังต้องเดินสายต่อ ก่อนจะมาแตะที่งานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ ซึ่งแน่นอนว่า ต้องจัดโปรแกรมพบนักเขียนซีไรต์เหมือนเช่นทุกปีที่ผ่านมา
“...คืนเดิม...” เรวัตร์ เอ่ยขึ้นมาลอย ๆ
“เดี๋ยวมันก็ค่อย ๆ เงียบไปเองเป็นปกติของโลก เก่าไปใหม่ก็มา มันเป็นกระแส... แต่คนใหม่อาจจะไม่เท่เท่า หรืออาจจะไม่มีเสน่ห์เท่านี้” เป็นอารมณ์ขันในน้ำเสียงเหน่อเสน่ห์ที่เพื่อนฝูงในวงเหล้ามักได้ยินอยู่เสมอ
เรวัตร์ ฝากไปถึงแฟนคลับที่อยากจะติดต่อเขาหลังจากนี้ว่า ขอให้เขียนจดหมายคุยกันดีกว่าเขายินดีที่จะแลกเปลี่ยนความคิดหรือถกสนทนากับคนอ่าน หรือผู้ที่สนใจวรรณกรรมทุกเมื่อ
ส่วนเรื่องหัวจิตหัวใจเรวัตร์เคยบอกไว้ว่า
“...คิดว่าบางครั้ง มันก็มาเอง เจอกันโดยบังเอิญ รู้ว่ามันใช่ บางทีอาจจะไม่ใช่ อาจจะแค่วูบหนึ่ง หรือบางที เราอาจจะอยู่กับผู้หญิงลำบากก็ได้ เพราะไม่ชอบโดนคาดคั้นไง...”
รู้อย่างนี้แล้วสาว ๆ ลองตรองดูให้ดีว่าจะสู้หรือจะถอย แต่อย่างไรก็ตามเชื่อว่างานนี้คงยังไม่มีคำตอบสุดท้ายเพราะ...
สำมะหาอันใดกับกวี (สุ) พรรณนี้?!
จาก : หน้าบันเทิง หนังสือพิมพ์ คม ชัด ลึก วันพุธที่ 20 ต.ค. 2547