ฝนตกยังต้อง ฟ้าร้องยังถึง
จากบันทึกส่วนตัวของ คุณหญิงจำนงศรี ที่เขียนไว้เมื่อคราวไปปฏิบัติธรรมที่สวนโมกขพลาราม แม้วันเวลาจะผ่านไปสิบห้าปี แต่ยังทรงคุณค่าอยู่เสมอ
บทวิจารณ์ หนังสือดุจนาวากลางมหาสมุทร
ผมอ่านดุจนาวากลางมหาสมุทร ด้วยความเข้าใจ เกือบจะเรียกได้ว่าปรุโปร่งถึงพัฒนาการของตระกูล เพราะผมเป็นลูกจีนเกิดและโตในสังคมคนจีนในเมืองไทย
อ่านหนังสือเล่มใน
หนังสือหรือถ้อยคำเป็นทั้งอุปสรรคและอุบายในตัวเอง ที่จะน้อมนำให้ผู้คนที่มักเคยชินกับการวางความรับรู้ไว้ข้างนอก ให้เข้ามาอ่านหนังสือเล่มใน
สามอารมณ์กวี
คุณหญิงใช้คำอย่างอิสระ และเขียนอย่างอิสระไม่ต้องพะวงกับสัมผัสของฉันทลักษณ์ ปล่อยให้มันซื่อตรงกับ “ผัสสะ” ทางใจ กับสิ่งที่กระทบอายตนะอื่น
On The White Empty Page..... and more
Sometime I wish there were no words
so that we could talk with our hearts
translate thoughts to smiles
and lite ballads with our eyes
ฝนตกยังต้อง ฟ้าร้องยังถึง
วรรณกรรมบันทึกที่แฝงข้อคิดและความหมายให้ต้องใคร่ครวญ เจ้าตัวเบื่อ-เจ้าตัวเหงา เป็นตัวอันตรายที่กัดกินใจมนุษย์ให้ชีวิตสิ้นสุด สิ้นความหมาย