ครั้งหนึ่ง เมื่อแรงฝันระเหิดหาย เมื่อมวลไม้เซาซบทบระโหย เมื่อดินดานผากแห้งแล้งโรย พาความหวังบินโบยจากชีวี

The baby laughs Milk-soft hand Reaching out To grasp

บทกวี หยดฝนกับใบบัว ลายมือเขียนของ คุณหญิงจำนงศรี

เธอรู้ไหม ว่าใจเธอ เป็นหีบสารพัดนึก

เธอรู้ไหม ว่าใจเธอ เป็นหีบสารพัดนึก

ลมหายใจ เข้า...ออก...เข้า... เป็นก้าวแต่ละก้าวไปข้างหน้า ขวา. ซ้าย...ขวา...

เธอรู้จักหรือไม่ บ้านน้อย ที่ซ่อนของเพลง

เกิด ก็คนเดียว ตาย ก็คนเดียว บนเส้นทางที่เชื่อมสองจุดนี้

แต่ที่ชัดแจ้งกว่าแห่งใด เสียงแม่จะแว่วในหัวใจ แววตาแม่จะฉายในวิญญาณของลูกเอง ยามที่ลูกต้องการ

ดั่งน้ำ แผ่วพลิ้วริ้วผ่านดิน อาบพื้นธรณินทร์ ให้สิ้นแล้งร้อนราญ

With the dignified humility of a master at tea ceremony the boughs bend in respect

Do you remember this day two years ago? The smiling morning when the Andaman lay flat as a mirror

It was an unacknowledged bond that I established with the surreptitious woodland fox

Like the sun He gives us warmth and light Like the rain He cools us with freshness and hope