คุณหญิงจำนงศรี หาญเจนลักษณ์
ครั้งหนึ่ง เมื่อแรงฝันระเหิดหาย
เมื่อมวลไม้เซาซบทบระโหย
เมื่อดินดานผากแห้งแล้งโรย
พาความหวังบินโบยจากชีวี
ครั้งหนึ่ง เมื่อชะตาโหมกระหน่ำหนาว
เมื่อสิ้นดาวเดือนดับอับราศี
เมื่อทุกข์มืดท่วมท้นหม่นฤดี
ดวงสุรีย์ร้าวลึกหมึกครอง
ครั้งหนึ่ง เมื่อกลมารล่อให้หลงเล่ห์
เมื่อว้าเหว่วุ่นวกหมกหมอง
เมื่อภูผาสิ้นซึ่งความเรืองรอง
จิตตรองสิ้นซึ่งแนวดำเนิน
แล้วน้ำฟ้าก็หยาดไล้หัวใจดิน
แสงฟ้าสอดลอดรินทะเลหม่น
ลมฟ้ากล่อมทิวเขาเคล้าลมวน
รักจากฟ้าบันดาลดลแพรววิญญา
ศุกร์ที่ 30 กรกฎาคม 2547 เวลา 17.37 น
ลางทีก็แล้งร้อน ให้รอหายกับสายฝน
ลางทีอุทกท้น กระทั่งท่วมทั่วผืนนา
ลางทีพายุร้าย ก็กล่ำกรายกระหน่ำมา
ลางทีก็ข้าวกล้า ถูกหนูหนอนออกบ่อนเบียน
ชาวนาก็เช่นนี้ กี่ร้อยปีไม่เคยเปลี่ยน
ความจนจึงวนเวียน เป็นเพื่อนคู่อยู่เคียงกาย
จวบมีพระแม่เจ้า จึงเหือดเศร้าและโศกหาย
ทุกข์ร้อนก็ผ่อนคลาย เหมือนน้ำซับให้เย็นทรวง
ทรงสอนให้รู้ค่า ของชาวนาว่าใหญ่หลวง
ปลูกเลี้ยงโลกทั้งปวง เป็นงานเหนื่อยและหนักแรง
ทรงเป็นกำลังใจ เสด็จไปทุกหนแห่ง
ชาวนาที่ล่มแล้ง พระทรงรับมาร่ำเรียน
จับมือที่แข็งกร้าน มาลองงานละเอียดเนียน
เส้นสายทุกลายเขียน จนอ่อนโค้งกว่าเส้นเคียว
กี่เดือนและกี่ปี กว่าแท่งเหล็กจะบางเรียว
ใยไหมจะยึดเกลียว เป็นกลุ่มแพรที่แพรวพราย
งานนั้นในวันนี้ สำเร็จมีออกมากมาย
กี่หมื่นชีวิตหมาย จะไกลจากความยากจน
อีกเริ่มอรุณศิลป์ สว่างเบื้องท้องฟ้าบน
ที่ฟุบแทบสุธาดล ก็ฟื้นชีพมาชื่นบาน
สมที่อุทิศองค์ อุทิศทรัพย์มหาศาล
เสกจินตนาการ จนกำเนิดศิลป์แผ่นดิน
คนใดที่ได้ดู ก็จะรู้ประจักษ์สิ้น
เพลง “จากฟ้ามาสู่ดิน”
สินนภา สารสาส และธนกร กรินทะนาคะ : ประพันธ์เนื้อร้อง
อภิสิทธิ์ วงศ์โชติ : ประพันธ์ดนตรี
หยดน้ำหยาดฟ้าปรายละออง
หยดฝนบนฟ้า กอดประคอง
หยดต้องที่สายธารหัวใจ
หยดฝนจากฟ้า หยาดน้ำชื่นฉ่ำใจ
ผ่านคืนและวัน
เจ็บนั้นก็พลันมลายหาย
ต่อธารหัวใจ
ปลูกฝันให้สุดขอบฟ้าไกล
หยาดน้ำจากฟ้า ลอยละออง
เศร้าหมอง ทนทุกข์ จางหาย
หยดต้องที่สายธารหัวใจ
หยดฝนจากฟ้า หยาดน้ำชื่นฉ่ำใจ
หยดต้องที่สายธารหัวใจ
หยดฝนจากฟ้าหยาดน้ำชื่นฉ่ำใจ
ที่สายธารหัวใจ
ซาบซึ้งเมตตา จากฟ้ามาสู่ดิน
วันศุกร์ที่ 30 ก.ค. 47 เวลา 13.42 น.
Rain from the Sky
Khunying Chamnongsri Hanchanlash
(Chamnongsri Rutnin)
There was a time,
When Dreams vanished
When Forests Languished
When Earth parched
And Hope winged away
There was a time,
When Fate lashed with rage
When Moons and Stars tarnished
When the Sun shattered in darkness
And the Heart drowned in sadness
There was a time
When Evil Wiles beguiled
When Loneliness and Illusion reigned
When Mountains lost their grandeur
And Reason lost its way
Then, from the skies, came
Dews to revive the dying soil
Rays to light the moody waves
Wind to stroke the mountain slopes
And Life and Hope were reawakened
12 August 2004