พื้นที่ที่ผู้ป่วยซึมเศร้าไม่ถูกมองว่าเป็น “ภาระ” หรือ “ความอ่อนแอ” แต่เป็นมนุษย์เปี่ยมคุณค่า ที่กำลังเดินอยู่บนเส้นทางอันมืดมิดและรอคอยเพียง “แสงใสแห่งความรักและการยอมรับ” จากคนรอบข้าง

ในชั่วขณะนั้น เขาหลุดจาก‘คิด’(thinking) มาเป็น ‘สติ’ (awareness) ที่ให้ความตระหนักรู้ว่า“ชีวิตไม่จริงจังอย่างที่ความคิดมันปั้นให้เราเชื่อ”