ผู้แต่ง คุณหญิงจำนงศรี รัตนิน
ผู้แปล เทพศิริ สุขโสภา
ผู้อ่าน คุณหญิงจำนงศรี รัตนิน และ เทพศิริ สุขโสภา
ผู้ประพันธ์ดนตรี ดนู ฮันตระกูล
บรรเลงดนตรี วงไหมไทย
หยดฝนกับใบบัว
ฝนตกหัวค่ำ ทิ้งหยดน้ำใหญ่บนใบบัว
หยดฝน เทิ้มสั่นในแสงดาวสลัวทั้งคืน
ลมราตรีโบกไกวก้านบัว หยดฝนกลิ้งตัว
ดุจน้ำตาหมองต้องขัง
หยดฝนหวาดกลัวจนใบบัวรู้สึก มันสัมผัส
ความละมุนนุ่มฉ่ำชุ่มของเธอดังต้องมนตรา
ใบบัวใหญ่กว่าบาตรพระ แม้เพิ่งคลี่ใบได้เพียงสองอรุณ
แผ่กางรับฝนแรกที่กระหน่ำคะนองจากฟ้ามืด
งามจนแทบลืมหายใจ ความอีกทึกก็กก้องผ่านไป
ทิ้งสิ่งบอบบางไว้ให้ประคอง บนผิวนวลวาวราวไข่มุกของมัน
"ฟังแมลงขยับปีกกรีดเสียงสิ" ใบบัวปลอบหยดฝน ให้พ้นหวาดหวั่น
"ใบไม้ช่างจำนรรจ์ ชอบซุบซิบกับสายลมค่ำคืน
อึ่งอ่างครางเสียงอ้วนๆ ขับความเงียบออกไปจากความมืด
ครั้งอยู่บนฟ้าสูง เธอเคยได้ยินเสียงอย่างนี้หรือไม่"
ลมราตรีพัดผ่าน บัวขืนก้าน พยุงหยดฝน
ไม่ให้หล่นร่วงจากขอบเขียวสู่น้ำบึงเบื้องล่าง
หยดฝนฟังเสียงกลางคืน ซึ่งเธอเพิ่งเคยได้ยิน
ครั้งอยู่บนเมฆฟังแต่เสียงหวิวของลมหวีด
เสียงกร้าวของฟ้าแลบ เสียงขู่คุกคามของฟ้าผ่า
ขณะนี้เธอเงี่ยฟังทุกอย่างกลางคืนทั่วพื้นดิน
ดุจบรรจงเด็ดดอกไม้ทีละดอก หลากสี หลายทรง
แล้วเปิด ปล่อยทุกเสียงให้ท้นถั่ง หลั่งโลม
ดั่งอาบอวลในมาลัยอันไพจิตร
ใบบัวสัมผัสรู้ถึงความสุขผสานความเบิกบาน
ของหยดน้ำที่ค่อยๆ เพิ่มพูน หยดฝนลืมความอ้างว้าง เปล่าเปลี่ยว
เริ่มส่งแสงแผ่ววาว เมื่อฟ้าดำคล้ำคลาย
พลางสะเทิ้นอาย ยามได้เห็นรุ่งอรุณจุมพิตขอบฟ้า
ดอกบัวพากันตื่น แย้มกลีบด้วยลีลาสีชมพู คลายสู่สีขาว
เจ้าใบบัวอ่อนเริ่มกังวล รู้ว่ารุ่งอรุณนุ่มนวลเบิกบาน
ส่วนสนธยานั้น อ่อนโยนแกมหม่นเศร้า
แต่กลางวันนานยาว ที่โยงเช้ากับเย็นสิ โหดร้าย
เที่ยงวันจะผลาญเผามวลไม้ กระหายหิวความชุ่มฉ่ำล้ำค่า
แม้ไร้ประสบการณ์ ใบบัวก็มั่นใจว่า
เหตุร้ายจะเกิดกับน้ำหยดนั้น
ตะวันสูง หยดฝนใส ประกายกล้า
ดั่งวิญญาณแก้วเก้า ใบบัวเฝ้าเพ่งมอง
ตะวันยิ่งสูง หยดน้ำยิ่งสวย ดื่มด่ำรังสีสว่างไสว
สะท้อนสีพริ้งพราย ร่ายรำบนบัวที่แกว่งใบไกวลม
ตะวันลอยดวงสูงขึ้นทุกที ใบบัวเศร้าสลด
หยดฝนไม่รับรู้อื่นใด นอกจากแสงแดดแผดร้อน ทรงพลัง
หยดฝนงามเรืองรอง ดุจมีแสงส่องจากภายใน
ยิ่งงามขึ้นเท่าใด เธอก็ยิ่งเล็กลง
เจ้าใบบัวยังคงจ้องมองหยดน้ำ ดุจเพชรเม็ดน้อย
แต่ก็ยังเปล่งแสง จนไม่มีอะไรเหลือหลง
เวลาผ่านเลย ใบบัวคุ้นเคยกับลมฝนและแสงตะวัน
ยังเพียรรองรับหยดฝน บางหยดระเหยหายในแดดจ้า
บางหยดหล่นร่วงลงบึงล่าง ล้วนใสสดงดงาม
แต่หยดไหนไม่แม้นเหมือนหยดแรกเลย สำหรับเขา
อรุณกับสนธยารู้ว่า ใบบัวเฝ้าคอยน้ำฝนหยดฝัน
ที่ไม่มีวันหวนคืน
"แม้หมี่นล้าน ก็คงมีเพียงหนึ่ง" รุ่งอรุณผู้อ่อนหวาน
ผู้รู้จักดอกใบสรรพชีวิตทั้งหลายเอ่ยคำ
สนธยาขานรับอึมครึมขมัว
หยดฝนไม่ลืมใบบัวที่เข้าใจความรู้สึกของเธอ
เมื่อตกเป็นฝนกลางคืนอีกครั้ง ได้เลือกตกบนบัวใบนั้น
แต่ใบบัวก็ล่วงวัย ความเขียวสูญแวว ริมขอบกรอบเกรียม
ด้วยลมฉีกแมลงเจาะ บางแห่งเผยเส้นสายดุจตาข่ายใยโยง ดั่งลูกไม้ถัก
ใบบัวเพียรประคองหยดฝนเช่นก่อนกาลผ่านไป
แต่สายลมไม่เคยเข้าใจ ยังคงพัดผ่านบึง ผลักใบไหวสั่น
ทำหยดฝนหล่นพรู สู่บึงล่าง
ใบบัวแก่เฒ่า แล้วก็ตาย ก้านเหี่ยวไม่อาจชูใบแห้งพ้นน้ำ
ทิ้งก้านและใบเปื่อยสลาย
กลายเป็นหนึ่งเดียวกับน้ำขุ่นบึงโคลน
RAINDROP AND LOTUS LEAF
Rain fell early in the night
leaving a large drop on a lotus leaf.
All through the night,
the raindrop trembled in the dim light of the stars.
When the nightbreeze stirred the leaf,
the raindrop rolled like a dark captive tear.
The lotus leaf felt the raindrop's fear.
It also felt the cool liquidity which
was like a touch of enchantment.
The leaf was larger than an almsbowl
though it had unfurled only two mornings ago.
Tonight's was its first rain - breathless, beautiful -
pouring down from the black shouting sky.
And now, cradled on its pearly surface was a fragile
remainder of that grand phenomenon of nature.
''Listen how the cicadas are chirping," said
the lotus leaf, doing his best to distract the raindrop
from her distress. "The leaves love to gossip with
the wind in the night. And bullfrogs make those
fat noises to scare silence away from the dark. Did you
hear them when you were high up there in the sky?"
Nightbreeze swept pass.
The lotus leaf stiffened his stem
to keep the raindrop from rolling off
his green edge and falling into the pond.
The raindrop listened to the sounds of Night.
They were new to her. In the clouds,
she heard only the whistling of the wind,
cracks of lightening and roars of thunder.
She listened to Earth's nocturnal sounds -
listening to each sound one by one
as if picking flowers of different sizes, shapes and colours,
scrutinizing them one at a time.
Then she let all the sounds flood over her.
This time it was like
bathing in a wealth of twelve-coloured garlands.
The lotus leaf felt his own happiness mingle
with the raindrop's growing joy.
The raindrop forgot her loneliness.
She shimmered as the black sky
grew pale, and blushed when she saw
dawn kiss the horizon.
Lotus flowers woke, their petals gradually
unfolded in movements of pink and white.
But the young lotus leaf began to worry.
He knew that Dawn was joyful and gentle,
Dusk was sad but kind; but the long Day
that linked the two was harsh and cruel.
To Day belonged the midday sun that seared
leaves and flowers, devouring their precious moisture.
Inexperienced as he was, he was sure that it would
do something terrible to the raindrop.
As the sun rose, the raindrop grew bright and
clear, sparkling as if she were a spirit of the nine gems.
The lotus leaf watched her growing more and more
beautiful as the sun rose higher and higher.
She drank his radiance, and refracted it in brilliant
colours as she danced on the windnudged lotus leaf.
The lotus leaf was sad for the raindrop was
conscious of nothing but the rising sun.
The sun rose higher: his rays grew hot and strong.
The raindrop sparkled brighter and brighter
as if a fire was lit inside. The more intense
her beauty grew, the smaller she became.
With anguish the young lotus leaf watched her
gradually diminishing into a tiny dot,
still sparkling like a minute diamond...
diminishing further into nothingness.
Time passed. The lotus leaf grew familiar with
wind, rain and sun. He had held many raindrops:
some evaporated in the hot sun,
others rolled and fell into the pond.
They were all bright and beautiful,
but for him none had the enchantment of the first.
Dawn and Dusk knew that he dreamed
of her return...an improbable dream.
"A chance in a billion," said the gentle Dawn
who felt for every leaf, flower and living creature:
Dusk nodded in gloomy agreement.
But the raindrop had always remembered
the lotus leaf who understood all her feelings.
When she fell once more in a night rain,
she chose to be cupped by him.
But the lotus leaf had grown old.
His greenness had lost its luster,
his edge had turned brown;
he was tattered by wind and insects.
In some places, his veins looked like lace.
The lotus leaf tried to cradle her as he once did,
but the wind did not understand.
It breezed across the pond and shook the leaf.
The raindrop fell through one of the many brown-edged holes,
and became one with the water beneath.
The lotus leaf aged, and died.
Its dead stem could no longer hold
the withered leaf above the water.
Stem and leaf decayed.
They, too, became one with the murky water
of the pond.