หยดฝนกับใบบัว/ Raindrop and Lotus Leaf

ผู้ประพันธ์: คุณหญิงจำนงศรี รัตนิน

ผู้แปล: เทพศิริ สุขโสภาและจำนงศรี รัตนิน

ผู้อ่าน: คุณหญิงจำนงศรี รัตนิน และ

เทพศิริ สุขโสภา

ผู้ประพันธ์ดนตรี: ดนู ฮันตระกูล

บรรเลงดนตรี: วงไหมไทย

หยดฝนกับใบบัว

ฝนตกหัวค่ำ ทิ้งหยดน้ำใหญ่บนใบบัว

หยดฝน เทิ้มสั่นในแสงดาวสลัวทั้งคืน

ลมราตรีโบกไกวก้านบัว หยดฝนกลิ้งตัว

ดุจน้ำตาหมองต้องขัง

หยดฝนหวาดกลัวจนใบบัวรู้สึก

มันสัมผัสความละมุนนุ่มฉ่ำชุ่มของเธอ

ดั่งต้องมนตรา

ใบบัวใหญ่กว่าบาตรพระ

แม้เพิ่งคลี่ใบได้เพียงสองอรุณ

แผ่กางรับฝนแรกที่กระหน่ำคะนองจากฟ้ามืด

งามจนแทบลืมหายใจ

ความอีกทึกกึกก้องผ่านไป

ทิ้งสิ่งบอบบางไว้ให้ประคอง

บนผิวนวลวาวราวไข่มุกของมัน

"ฟังแมลงขยับปีกกรีดเสียงสิ"

ใบบัวปลอบหยดฝน ให้พ้นหวาดหวั่น

"ใบไม้ช่างจำนรรจ์ ชอบซุบซิบกับสายลมค่ำคืน

อึ่งอ่างครางเสียงอ้วนๆ ขับความเงียบ

ออกไปจากความมืด ครั้งอยู่บนฟ้าสูง

เธอเคยได้ยินเสียงอย่างนี้หรือไม่"

ลมราตรีพัดผ่าน บัวขืนก้าน พยุงหยดฝน

ไม่ให้หล่นร่วงจากขอบเขียวสู่น้ำบึงเบื้องล่าง

หยดฝนฟังเสียงกลางคืน ซึ่งเธอเพิ่งเคยได้ยิน

ครั้งอยู่บนเมฆฟังแต่เสียงหวิวของลมหวีด

เสียงกร้าวของฟ้าแลบ เสียงขู่คุกคามของฟ้าผ่า

ขณะนี้เธอเงี่ยฟังทุกอย่าง กลางคืนทั่วพื้นดิน

ดุจบรรจงเด็ดดอกไม้ทีละดอก หลากสี หลายทรง

แล้วเปิด ปล่อยทุกเสียงให้ท้นถั่ง หลั่งโลม

ดั่งอาบอวลในมาลัยอันไพจิตร

ใบบัวสัมผัสรู้ถึงความสุขผสานความเบิกบาน

ของหยดน้ำที่ค่อยๆ เพิ่มพูน

หยดฝนลืมความอ้างว้าง เปล่าเปลี่ยว

เริ่มส่งแสงแผ่ววาว เมื่อฟ้าดำคล้ำคลาย

พลางสะเทิ้นอาย

ยามได้เห็นรุ่งอรุณจุมพิตขอบฟ้า

ดอกบัวพากันตื่นแย้มกลีบ

ด้วยลีลาสีชมพูคลายสู่สีขาว

เจ้าใบบัวอ่อนเริ่มกังวล

รู้ว่ารุ่งอรุณนุ่มนวลเบิกบาน

ส่วนสนธยานั้น อ่อนโยนแกมหม่นเศร้า

แต่กลางวันนานยาว

ที่โยงเช้ากับเย็นสิ โหดร้าย

เที่ยงวันจะผลาญเผามวลไม้

กระหายหิวความชุ่มฉ่ำล้ำค่า

แม้ไร้ประสบการณ์ ใบบัวก็มั่นใจว่า

เหตุร้ายจะเกิดกับน้ำหยดนั้น

ตะวันสูง หยดฝนใส ประกายกล้า

ดั่งวิญญาณแก้วเก้า ใบบัวเฝ้าเพ่งมอง

ตะวันยิ่งสูง หยดน้ำยิ่งสวย

ดื่มด่ำรังสีสว่างไสว

สะท้อนสีพริ้งพราย

ร่ายรำบนบัวที่แกว่งใบไกวลม

ตะวันลอยดวงสูงขึ้นทุกที ใบบัวเศร้าสลด

หยดฝนไม่รับรู้อื่นใด

นอกจากแสงแดดแผดร้อน ทรงพลัง

หยดฝนงามเรืองรอง ดุจมีแสงส่องจากภายใน

ยิ่งงามขึ้นเท่าใด เธอก็ยิ่งเล็กลง

เจ้าใบบัวยังคงจ้องมองหยดน้ำ ดุจเพชรเม็ดน้อย

แต่ก็ยังเปล่งแสง จนไม่มีอะไรเหลือหลง

เวลาผ่านเลย

ใบบัวคุ้นเคยกับลมฝนและแสงตะวัน

ยังเพียรรองรับหยดฝน

บางหยดระเหยหายในแดดจ้า

บางหยดหล่นร่วงลงบึงล่าง ล้วนใสสดงดงาม

แต่หยดไหนไม่แม้นเหมือนหยดแรกเลย

สำหรับเขา

อรุณกับสนธยารู้ว่า

ใบบัวเฝ้าคอยน้ำฝนหยดฝัน

ที่ไม่มีวันหวนคืน

"แม้หมี่นล้าน ก็คงมีเพียงหนึ่ง"

รุ่งอรุณผู้อ่อนหวาน

ผู้รู้จักดอกใบสรรพชีวิตทั้งหลายเอ่ยคำ

สนธยาขานรับอึมครึมขมัว

หยดฝนไม่ลืมใบบัวที่เข้าใจความรู้สึกของเธอ

เมื่อตกเป็นฝนกลางคืนอีกครั้ง

ได้เลือกตกบนบัวใบนั้น

แต่ใบบัวก็ล่วงวัย ความเขียวสูญแวว

ริมขอบกรอบเกรียมด้วยลมฉีกแมลงเจาะ

บางแห่งเผยเส้นสายดุจตาข่ายใยโยงดั่งลูกไม้ถัก

ใบบัวเพียรประคองหยดฝนเช่นก่อนกาลผ่านไป

แต่สายลมไม่เคยเข้าใจ ยังคงพัดผ่านบึง

ผลักใบไหวสั่นทำหยดฝนหล่นพรู สู่บึงล่าง

ใบบัวแก่เฒ่า แล้วก็ตาย

ก้านเหี่ยวไม่อาจชูใบแห้งพ้นน้ำ

ทิ้งก้านและใบเปื่อยสลาย

กลายเป็นหนึ่งเดียวกับน้ำขุ่นบึงโคลน

---

RAINDROP AND LOTUS LEAF

Rain fell early in the night

leaving a large drop on a lotus leaf.

All through the night,

the raindrop trembled

in the dim light of the stars.

When the night breeze stirred the leaf,

the raindrop rolled like a dark captive tear.

The lotus leaf felt the raindrop's fear.

It also felt the cool liquidity which

was like a touch of enchantment.

The leaf was larger than an alms bowl

though it had unfurled

only two mornings ago.

Tonight's was its first rain - breathless,

beautiful -pouring down

from the black shouting sky.

And now, cradled on

its pearly surface was a fragile

remainder of that grand

phenomenon of nature.

''Listen how the cicadas are chirping,"

said the lotus leaf,

doing his best to distract

the raindrop from her distress.

"The leaves love to gossip with

the wind in the night.

And bullfrogs make those

fat noises to scare silence

away from the dark.

Did you hear them when you were high

up there in the sky?"

Night breeze swept pass.

The lotus leaf stiffened his stem

to keep the raindrop from rolling off

his green edge and falling into the pond.

The raindrop listened

to the sounds of Night.

They were new to her. In the clouds,

she heard only the whistling of the wind,

cracks of lightening and roars of thunder.

She listened to Earth's nocturnal sounds -

listening to each sound one by one

as if picking flowers of different sizes,

shapes and colours,

scrutinizing them one at a time.

Then she let all the sounds flood over her.

This time it was like bathing

in a wealth of twelve-coloured garlands.

The lotus leaf felt his own happiness mingle

with the raindrop's growing joy.

The raindrop forgot her loneliness.

She shimmered as the black sky

grew pale, and blushed when she saw

dawn kiss the horizon.

Lotus flowers woke,

their petals gradually

unfolded in movements of pink and white.

But the young lotus leaf began to worry.

He knew that Dawn was joyful and gentle,

Dusk was sad but kind; but the long Day

that linked the two was harsh and cruel.

To Day belonged the midday sun

that seared leaves and flowers,

devouring their precious moisture.

Inexperienced as he was,

he was sure that it would

do something terrible to the raindrop.

As the sun rose,

the raindrop grew bright and clear, sparkling

as if she were a spirit of the nine gems.

The lotus leaf watched her growing more

and more beautiful

as the sun rose higher and higher.

She drank his radiance,

and refracted it in brilliant colours as

she danced on the wind nudged lotus leaf.

The lotus leaf was sad for the raindrop was

conscious of nothing but the rising sun.

The sun rose higher:

his rays grew hot and strong.

The raindrop sparkled brighter and brighter

as if a fire was lit inside.

The more intense her beauty grew,

the smaller she became.

With anguish

the young lotus leaf watched her

gradually diminishing into a tiny dot,

still sparkling like a minute diamond...

diminishing further into nothingness.

Time passed.

The lotus leaf grew familiar with

wind, rain and sun.

He had held many raindrops:

some evaporated in the hot sun,

others rolled and fell into the pond.

They were all bright and beautiful,

but for him none had the enchantment

of the first.

Dawn and Dusk knew that he dreamed

of her return...an improbable dream.

"A chance in a billion,"

said the gentle Dawn

who felt for every leaf,

flower and living creature:

Dusk nodded in gloomy agreement.

But the raindrop had always remembered

the lotus leaf

who understood all her feelings.

When she fell once more in a night rain,

she chose to be cupped by him.

But the lotus leaf had grown old.

His greenness had lost its luster,

his edge had turned brown;

he was tattered by wind and insects.

In some places, his veins looked like lace.

The lotus leaf tried to cradle her

as he once did,

but the wind did not understand.

It breezed across the pond

and shook the leaf.

The raindrop fell through one of

the many brown-edged holes,

and became one with the water beneath.

The lotus leaf aged, and died.

Its dead stem could no longer hold

the withered leaf above the water.

Stem and leaf decayed.

They, too, became one

with the murky water of the pond.

---