สวนแก้วผลึก
Chamnongsri Rutnin Hanchanlash
สวนแก้วผลึก
กาลครั้งเมื่อเวลายังไม่มีความหมาย มีชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่งที่ซ่อนสวนแสนสวยไว้ในหัวใจ
ในสวนนั้น ดอกไม้สารพันสีผลัดกันสยายกลิ่นกล่อมลม สระน้ำพรายระริ้ว แมลงปอปีกนางฟ้า
ลอยเล่นลม นกสีต่างๆเปล่งเสียงใสราวกับมีเพลงเป็นวิญญาณ ชายหนุ่มหวงอุทยานในหัวใจเขานักหนา ด้วยกลัวว่าใครจะเข้ามาทิ้งรอยด่างไว้บนพื้นหญ้า กวนน้ำในสระให้ขุ่นหมอง หรือแตะต้องดอกไม้ให้กลีบเฉา
ชายหนุ่มจึงปิดประตูลั่นดาลไว้ไม่ให้ใครเห็น
อยู่มาวันหนึ่ง ลมรินแดดหวาน มีหญิงสาวเดินทางผ่านมา ในหัวใจเธอเองก็มีอุทยานอันงดงาม เมื่อเธอพบเขา หญิงสาวก็รู้ว่าหลังประตูที่ปิดแน่นนั้น มีสวนสวยซ่อนอยู่ เพราะในทุ้มเสียงเขาแว่วกังวาลทำนองเพลงนก และประกายตาเขาฉายแววนวลนุ่มของมวลไม้
หญิงสาวเปิดประตูสวนหัวใจของเธอให้เขาใด้เข้ามาสัมผัสสายลม ชื่มชมกับดอกไม้กลิ่นหวาน ข้ามสะพานสระบัวที่บานสะพรั่ง ชายหนุ่มรู้สึกชื่นบาน สวนในหัวใจเขาชื่นชุ่มราวฉ่ำฝน แต่เขาก็ยังปิดประตูซ่อนมันไว้ไม่ให้เธอมีโอกาสแม้แต่มองเข้าไป
หญิงสาวเคาะประตูสวนของชายหนุ่ม แต่ดาลก็ยังลั่นแน่น เธอเคาะแล้วเคาะอีกจนนิ้วแตกเลือดไหล ก่อนที่จะเดินจากไปพร้อมสวนงามของเธอ
ชายหนุ่มมองย้อนเข้าไปในหัวใจ เขาตื่นตะลึงกับความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น สวนในนั้นส่องแสงคมระยับ ดอกไม้ทุกดอกกลายเป็นแก้วผลึกประกายบาดตา น้ำในสระใสเย็นเป็นระลอกแข็งวาว เสียงเพลงนกกลายเป็นโน๊ตแก้ว แขวนค้างอยู่ในอากาศ
ชายหนุ่มภูมิใจในสวนแก้วอันทรงค่า ที่จะยิ่งต้องรักษาไว้ไม่ให้ใครเอื้อมเข้ามาทำให้บิ่นกระเทาะแม้แต่น้อยนิด เขาเอาแม่กุญแจใหญ่มาคล้องปิดทับดาลไว้ แล้วก็โยนลูกกุญแจทิ้งไป
จากวันนั้นมา ผู้คนที่ผ่านพบจะสังเกตุว่า นัยน์ตาชายหนุ่มคนนี้ฉายแสงคมกริบ กังวานเสียงเขานั้นเปราะราวแก้วกรีดแก้ว ยิ้มเขาวาววับแต่เย็นเยียบเหมือนสวนในหัวใจ
และไม่จะพบเขาที่แห่งหนใด จะเห็นว่าเขาเลือกที่จะเดินอย่างเดียวดาย
Somewhere in timelessness, there lived a young man whose heart had a secret door. Behind the closed door, there was a garden with songbirds, sweet fruits, and soft-petalled lotuses that grew in a crystal-clear pond.
People could not see these wonderful things for the door was always shut. All they could see from the outside was the richness of his beauty, and they could hear melodies of birdsong in his voice. There was a barrier that prevented them from looking deep into his black eyes.
Many wanted to see the wonders that were hidden in his heart. But he only smiled and kept the door locked and barred. He did not think them wise enough to fully enjoy of his treasures.
As years went by, the lotuses grew more and more beautiful. The fruits were more lush and colourful, and the birds sang as though their hearts would burst behind the door that never opened.
One day came along a young girl. Her face had the purity of a lotus flower. Her eyes shone like black crystal, and her voice was as sweet as music of birds. She gave the young man luscious fruit and fragrant flowers from her garden.
The young man was charmed by her gifts. He could see the beautiful garden in her heart: but he only smiled, and took care that she could not see too deep into his eyes.
The girl knocked on the closed door of his heart until her hands bled, but it remained tightly shut.
Sadly, she went away.
When she was gone the young man turned to look behind his locked door. He saw his garden bright and glittering as never before.
The fruit, the flowers and the lake had turned into crystal, even songs of the birds had changed into crystal notes that had no sound. He thought to himself that the garden was more beautiful than ever, and more precious. No one must be allowed to see it for they might reach inside and chip something in his priceless crystal garden.
He added a padlock to the lock of the door and threw away both keys.
People felt an intangible change in the young man. His beauty had a brighter shine to it. The melodies of birdsongs in his voice were brittle. His black eyes had a mysterious brilliance that was sharp and cold.
And he seemed to like walking alone.
The Crystal Garden หนึ่งในบทกวี ในหนังสือรวมบทกวี On The White Empty Page and More.2001. เขียนและแปลเป็นภาษาไทย โดย คุณหญิงจำนงศรี หาญเจนลักษณ์
Comments