สุริยะวรมันจะกันแสง Suriyavaraman will weep ศิลาแลงทุกก้อนก็กร่อนไหว Each massive laterite block will shudder

เดี๋ยวนี้มือใส่ถึงมือจับมือกัน Today , gloved hands touch gloved hands เปลี่ยนมือเปลี่ยนถุงพลันไม่ซ้ำถุง Hands change gloves change,

สูงขึ้นสูงขึ้นไปถึงฟ้า Higher and higher, they’re touching the sky จนถึงเมฆแล้วเจ้าเด็กล้างจาน Now they have reached the clouds

จ้องอ่านผ่านวูบเธอเหลียวหลัง Stare, read, rush past, look back แล้วบอกเสียงดังว่าพ่อจ๋า In loud voice she cries, father dear,

ก้อนดินก็ระเบิดได้ A Clod of earth can burst ขว้างไปแตกเปรี้ยงเสียงก้อง Flung in thunderous explosion

นกกระดาษตระหนกพร่านบินร่านร่อน ว่ายว่อนเวิ้งฟ้าน้ำตาเจิ่ง Paper birds panicked into flight Reeling in vast tear-filled skies

I discovered boxes filled with photographs I took in Asia in the early seventies. What have become all those faces?

This radiance flooding my heart when I look at you, is it not a spark from the life-thirsting light that was created

ใครจะอาจซื้อขายฟ้ามหาสมุทร แสนวิสุทธิ์โลกนี้ที่พระสร้าง Who would dare trade skies and oceans? Wondrous creation is this world of ours.

Don’t ripple the water อย่าทำน้ำไหว I want to see its infinite clarity ฉันอยากเห็นความใสไม่สุดสิ้น

Cold mountain ภูหนาว always swaddled in white ห่มผ้าสีขาวอยู่เสมอ

The sensitivity and compassion in these works appeal to me. Ussiri's prose often verges on poetry because of these qualities.