Search Results

Panchalie Sathirasas: Ceramicist ปานชลี สถิรศาสตร์: ปั้นดิน Khunying Chamnongsri Rutnin Hanchanlash: Poet คุณหญิงจำนงศรี รัตนิน หาญเจนลักษณ์: เขียนคำ Danthong Breen: Photographer แดนทอง บรีน: ถ่ายภาพ Vaulting branches throw quivering traceries of light and shadow on a rivulet that giggles and gossips with pebbles, rocks, and roots. Long-drawn wails of an electric saw run like a copper wire stringing the breeze that blows through forest leaves. Wood from dead trees is being turned into a waterside house that will soon be filled with life. Everyone wants the wood, the bark is always discarded. But, I know a potter who loves to walk in forests, and touch weathered barks. Perhaps her craft has brought her close, so close, to clay and to earth that, seeing earth in the texture, pattern, and hues of the barks, she coaxes clay into telling of the Quiet Path - the way of still earth and weathered barks. ไม้ป่าทอดกิ่งกรองแดด วาดเงาบนผิวธาร ที่กระชิกชี้กับ กรวด หิน และรากไม้ เลื่อยไฟฟ้ากรีดครวญ ยาว เหมือนลวดทองแดง ที่ใครเอามา สอดร้อยสายลม แล้วดึงให้พลิ้ว ผ่านพุ่มใบในป่าสูง มันกำลัง แปลงไม้ตาย เป็นกรอบหน้าต่าง บานประตูให้บ้านคนเป็น แต่ เปลือกไม้...ใครจะอยากได้... เขาปล่อยให้หลุดร่อนไปนาน ก่อนไม้แก่นจะถึงคมเลื่อย ฉันรู้จักช่างปั้นดินคนหนึ่ง ผู้รักการเดินป่า รักเรื่องราวของเปลือกไม้ คงจะเป็นเพราะเปลือกไม้ มีดินเป็นที่มาที่ไป ช่างปั้นคงเห็น ดินในพื้นผิว ลวดลาย สีสัน ของ เปลือกไม้ สิบนิ้วสองมือวิเศษจึง กล่อมดิน ให้มันเล่าถึงทางร่วม ของมันกับเปลือกไม้ คือ ทางแห่งความเงียบ ที่รุ่มรวยด้วยเรื่องราว Sounds of fish gulping, calls of birds, croaking of frogs and toads, chirp of crickets and cicadas - the symphony of life seeking life is audible even to an inattentive ear Every now and then it pauses - this symphony of the forest - as if taking a long deep breath. An intermission for gossamer sounds of weightless leaves settling on the ground ready for decay to nourishing soil, or sounds of dewdrops on grass blades to moisten the dawn before evaporating - to hear such sounds requires a quiet heart and an open ear. เสียงปลาฮุบแมลงบนผิวน้ำ เสียงนกเพรียก เสียงกบเขียด จักจั่นเรไร....เสียงชีวิตที่แสวงชีวิต ได้ยินไม่ยาก หากในช่องสงัด เมื่อดุริยางค์ป่า กลั้นหายใจ เว้นวรรค...อาจมี เสียงแผ่วของใบไม้ร่อนลงนอนดิน เต็มพร้อมที่จะสลายเป็นเชื้อป่า หรือเสียงเผาะแสนเบาของน้ำค้าง ที่หยดบนยอดหญ้า ให้ความ ชุ่มฉ่ำแก่ยามเช้า แล้วเต็มใจ ระเหยหายไปกับลม สารแห่งการละวาง ในช่อง เว้นวรรคของเสียงชีวิต คงจะ ต้องเงี่ยฟัง เพราะได้ยินไม่ง่ายนัก I was introduced to a forgotten tree named Si Sead by a tree lover who departed from the world many years ago. She planted the sapling in my forest where it quietly grew into a handsome tree. Not quite in its prime though standing almost as high as the grace- ful Golden Gasalong that grows close by, the young Si Sead' has started to show tinges of rich earth's rust red in its bark. Died of a broken heart, people said about her. I will never know whether or not it was true. What I know is the joyful fact the Si Sead she so lovingly planted is shining with life's vigour, that its roots are delving and spreading in the bounteous earth, that it is thriving in sun and wind, rain and storm. All I know about her is that she left a brave tree of strength and beauty on this Earth. สาวคนรักต้นไม้คนหนึ่ง ผู้จากโลกไปนานปี เป็นคนที่ ทำให้ฉันรู้จักต้นสีเสียด ไม้โบราณที่คนสมัยใหม่น้อยคนจะรู้จัก เธอเอาสีเสียดต้นเล็ก มาให้ป่าของฉัน วันนี้มันเป็นไม้หนุ่ม สูงแข่งปีบทองที่ขึ้นเคียงข้าง เริ่มดูดสีสนิมจากแดงดิน มาแต้มเปลือก แม้อีกหลายปี กว่ามัน จะเข้าสู่วัยฉกรรจ์ อกหักตาย คนอื่นพูดกันถึง คนที่พามันมาลงดินให้เติบโตงาม จริงหรือไม่ ฉันไม่รู้ แต่เจ้าสีเสียด ที่เธอฝากโลกไว้นั้นสดใส ด้วยแพรวชีวิตพลังชีวา มันกำลัง เติบกล้าในแสงแดด ลมฟ้า พายุและห่าฝน ฉันแค่รู้ว่า เธอได้ฝากชีวิตอันกล้าหาญ ไว้ให้โลกงาม Fingerprints are never repeated, neither are the barks of trees...tens of thousands, millions, in hundreds of forests. Everyone of them varies in detail, pattern, marks, texture, hue - a cumulative garnering from life's journey drawn from earth, air, place, day, month, year, species, and the past. No one knows or cares what axe left that old scar, or what seasonal change caused that break. The wonder lies in the beauty of the grand old tree spreading its thick branches to shade birds, geckoes, and other children of the forest. ลายนิ้วมือคนไม่มีซ้ำ เปลือกไม้ที่หุ้มถนอมต้น ก็ไม่ซ้ำลาย...หมื่น แสน ล้านต้น ในร้อยป่า แม้ไม้ใหญ่ร่วมพันธุ์ ดูคล้ายกัน แต่ผิดแผกในรายละเอียดของลาย ของตำหนิ ของพื้นผิว ของสี ที่ซึมซับจากดิน อากาศ พื้นที่ วัน เดือน ปี เผ่าพันธุ์ และอดีตที่ต่างต้น ต่างสะสมกันมา แผลเป็นนั้นจากคมขวานใคร หรือจากอะไรอื่น ไม่มีทางรู้ รอยปรินั้นล่ะ จากจุดเปลี่ยน ฤดูกาลหรืออะไร ไม่มีใครจำ เจ้าต้นไม้ใหญ่งามเหลือใจ แผ่กิ่งระบัดใบให้นกเกาะ ตุ๊กแกไต่ Tenderly shines the new morning sun, soft coral rays tinging the pearl in the lakeside Siaw 's bark. The tree has rooted there for who knows how long. The old tree stretches a thoughtful branch above its own shimmering reflection. Its curved petals shower the ground as a breeze combs the face of the lake into chasing ripples, each one rising and disappearing. The breeze passed never to return...like each day, each night... like each breath of life. ตะวันเช้าฉายแสงนุ่ม แสงอ่อนสีปะการังฉาบนวลเปลือก ต้นเสี้ยวแก่ริมน้ำที่ยึดตลิ่งตรงนั้น มานานแสนนาน เสี้ยวใหญ่ทอดกิ่งเอนส่องเงา พร่าพราย สายลมปัดผิวน้ำ ให้ระลอกเป็นริ้ว ลมพัดผ่าน กลีบเสี้ยวร่วงพรูพราวพื้น พลิ้วน้ำแต่ละพลิ้วเกิดขึ้นแล้วผ่านไป สายลมก็ผ่านแล้ว ผ่านเลย เหมือนวันคืน เหมือนลมหายใจ Tree tops race one another into the sky to reach the burnishing glory of the sun, making a ceiling of lace that throws designs of shadow and light on the forest floor. Clasping the ubiquitous computer notebook, I meander along an invisible forest path, leaving behind the dwindling whine of the electric saw. Under an old tree in the twittering forest, minuscule ants weave their straggling way in and out of the gnarled trunk's cracks, and dragonflies hang in the golden air like little sleepy airplanes with angel wings. How I miss simple pen and paper as a hungry battery begs to be electrically fed by the astonished forest. How many words can I write on a power starved computer? Lying back on the cool forest bed, I can see the rippling laughter of the leaves as they tell the sky about the poet-slave of technology. ต้นไม้ป่าเสียดกันยืดลำต้น สอดยอดเสียบฟ้ารับแสงตะวัน คนเขียนหนังสือเดินแหงนคอตั้งบ่า เห็นเป็นเพดานโปร่ง เส้นลายไหว วาดเงาเลือนเกลื่อนพื้นป่า หนีบคอมพิวเตอร์หนีเสียงเลื่อยไฟฟ้า มานั่งใกล้โคนไม้แก่ แตกรานลึก แถวมดใต่ลอดร่องปีนลาย นั่งมองแมลงปอแขวนลม เหมือนเครื่องบินปีกนางฟ้า เปิดคอมพิวเตอร์คู่ใจ ไพล่คิดถึงสมุดดินสอ ป่าไม่มีสายป้อนไฟคอมพิวเตอร์ จะพิมพ์ไปได้สักกี่น้ำ...ทอดกายหงายมองยอดไม้ส่ายกิ่งหัวเราะล้อนักเขียนทาสไฟฟ้า The forest on a still-wind dark-moon night is filled with deep, almost tangible darkness where leaves bar out the frail starlight. Trees stand around in peaceful stillness like black giants who love the nocturnal silence. Cradled in the soft warm palm of darkness, realization dawns on me that darkness is neutral. Darkness of the night forest enfolds and neutralizes thoughts, hushing them into a pure presence of the passing moment. ป่ายามดึกเดือนมืดสงัดลม เต็มไปด้วยเงาไม้ที่แสงดาวส่องไม่ถึง ปล่อยความมืดให้เกาะตัวเป็นมวลข้น ไม้ป่ายืนตัว สงบนิ่ง เหมือนหมู่ยักษ์ที่รักค่ำคืน และความเงียบ ในอ้อมอกอุ่นของความมืด กลางแมกไม้ ฉันได้รับรู้ ความเป็นกลางของความมืด มันตะล่อมล้อมความคิดให้ค่อยๆ คลาย ให้ใจได้ม้วนเข้าสู่เสี้ยวขณะ ที่สัมผัสผ่าน. (จากผู้เขียน) สองปีมานี้ ข้าพเจ้าเกิดเจ็บป่วย ด้วยพิษของเสียงดังในเมืองกรุงเล่นงาน จนมีอาการ คลุ้มคลั่งเป็นระยะ ๆ ต้องรักษาตัวด้วยวิธีสารพัด ผู้เชี่ยวชาญประสาทหูบอกว่า ไม่มีทางหาย หมอผีก็แก้ไม่ได้ บอกว่าเป็นกรรมเก่า ดังนั้น ข้าพเจ้าจึงเก็บกระเป๋าออกจากบ้านไปเดินป่า เพื่อใช้ความวิเวกบำบัด ความสงัดเงียบ และเสียงกระซิบของใบไม้กับสายลม ทำให้อาการคลุ้มคลั่งหายสนิท ข้าพเจ้าพลอยได้แรงบันดาลใจ ถ่ายทอดความรักต้นไม้ มาเทใส่ไว้ในดิน คุณหญิงจำนงศรีทราบว่าข้าพเจ้าป่วย มีอาการแปลก ๆ ที่ไม่อาจทนเสียงดังได้ จึงเมตตาเชิญชวนให้ข้าพเจ้าไปพักผ่อนที่บ้านของเธอในป่าใหญ่ ข้าพเจ้าซึ่งอยู่บ้านน้อย มีเพียงสวนจ้อยปลูกประดู่ได้หนึ่งต้น จึงเดินทางไปพักที่เรือนไม้แสนสบาย รายล้อมด้วยไม้หลายร้อยต้นของป่ากว้าง ไม้แปลกในสวนป่าของเธอ ทำให้รำลึกถึงไม้แก่กลางป่าเปลี่ยว ชวนให้ชื่นบานนัก ข้าพเจ้าเป็นคนรักป่า หลงรักเปลือกไม้ที่ผ่านไอร้อนลมหนาว ตากแดดต้องฝนมาแล้วหลายฤดู ไม้ที่ยืนต้นแตกปริ เปลือกร่อนกรอบ มีนิทานให้รอเล่านับร้อยพัน คุณหญิงเป็นนักเล่าเรื่อง ที่มีถ้อยคำชวนให้ขบคิด ข้าพเจ้าเป็นช่างปั้นดิน ผู้รักการปั้นหิน ปั้นป่า จึงชักชวนเธอมาปั้นคำเขียนกวี เล่าเรื่องของต้นไม้ในต่างมุม เธอมีคำคมของคนเขียนป่า ข้าพเจ้ามีความเฟื่องฝันของคนปั้นเปลือกไม้ แต่เรามีทางเดินเดียวกันคือ ความรักป่าที่งามเงียบ ปรารถนาให้ผู้อื่นได้ปลูกป่าปลูกฝันไว้ในใจด้วยกัน ปานชลี สถิรศาสตร์ She is a wordsmith while I craft in clay. I ask her to tell in words the mystery of the forest. Meanwhile, my hands dream of the bark of trees. Our thoughts travel the same path of quiet and beauty. We wish that others too see beauty in trees And follow the ways of the mind... Panchalie Sathirasas Panchalie always follows the theme of quiet in her exhibitions. While she adores tranquillity and loves to live quietly, she hopes that 'the Quiet Path' is for fighting against noise, and she still enjoys talking. งานในความเงียบ/The Quiet Path Exhibition At Siam City Hotel, Bangkok 29 October - 7 November 2004 ณ โรงแรมสยามชิตี้ ถนนศรีอยุธยา 29 ตุลาคม - 7 พฤศจิกายน 2547

Chamnongsri Rutnin (Hanchanlash) Photo: David Mark It was an unacknowledged bond that I established with the surreptitious woodland fox Surreptitious to others - that was - but never, never to me. For three bonding seconds on that first encounter he deigned a lordly look and, finding me wanting, showed me back-view of the brush-tail and vanished in the underbrush of the chocolate-brown embankment where the bowing ferns flirted with bashful herb roberts It was such that our roads would often cross in that verdant winding lane I, pacing my measured meditative path to the salubrious monastic meals He, a russet lightning flashing across to his fares of farmhouse delicacies So, daily we plied our gastronomic journeys in our different ways

Chamnongsri (L. Rutnini) Hanchanlash Stefan Keller,Pixabay Do you remember this day two years ago? The smiling morning when the Andaman lay flat as a mirror under the baby-blue sky and cotton ball clouds and sunshine as sweet as orange juice? The Andaman lay, flat as a mirror Not a single wave For the breeze was holding its breath …waiting Then, under the soft golden sun, it came rolling in sucking the white beaches dry The silent warning that so very few understood … so few guessed why The quiet welling, the super velocity, The hidden force of the watery walls Tore the bright morning into shreds of destruction Oh, how close lies life and laughter to loss and death But it was not Destruction nor Death that won the day It was Generosity and Love It was not Tragedy nor Despair that prevailed But the human courage that shone more golden than the golden sun And the human heart, far deeper than all the waters of the world Two years have passed. Boundaries of race and nations have dissolved in love and remembrance Come… silence our hearts and contemplate the ocean See how the Andaman’s beauty has deepened

Chamnongsri L. Rutnin (Hanchanlash) Photo: Art Lashbrook 1. With the dignified humility of a master at tea ceremony the boughs bend in respect to Silence, who came as the Banyan’s honored guest. ------------------------------------- 2. The Banyan bestows shade to seekers of coolness. Not in gratitude to the sun, the rain or to the soil's bounty but simply as a part of being. ----------------------------- 3. Have you ever watched a wind-dance starring sun-flecks pirouetting through the leaves of an old Banyan? Well, the choreography is by a maestro named Transience. ---------------------------------- 4. The deep-rooted Banyan thanks the storms for its strength and serenity The gentle Lotus thanks the mud for its fragrance and purity The sage is grateful to misfortunes for his wisdom and humility ----------------------- 5. I do marvel at the vitality and resilience of the wind-lashed Banyans That lyrical touch of greenness slows the rushing wind Who knows, their strength may lie in the ancestral line that rolls further back in time than the roots of humanity --------------------- 6. When the Banyan and sleep conferred, they agreed that it is all the same whether the night be filled with dreams or be dreamless. that is – if the handmaidens who smoothed the beds were the gentle twins named Peace and Love. --------------------- 7. Small, green and impermanent The Banyan leaves feed and are fed by the boughs and the roots that are nourished by a soil enriched with small, brown, impermanent leaves

Khunying Chamnongsri Hanchanlash Photo :Khunying Chamnongsri Hanchanlash เธอเป็นดอกไม้งามอร่ามเรือน เธอเป็นเพื่อนเหมือนที่ใจปรารถนา เธอมีจิตเปรมปริ่มอิ่มเมตตา เธอมีตาใสสวยด้วยแสงธรรม To me, you are The flower that perfumes the air I breathe The faithful friend on my journey through life The happy heart rich with sweet compassion The gentle eyes of wisdom and love

by the Squirrel Knight’s Grandma Photo : tallbirdme, Toxic fRoG/Illustration : LittleLark Who ever is that Hops tippy-top hops Riding through the tree tops? With eyes so black And furs so white? Who, oh, who But the White Squirrel Knight! Whose smile is that! Hops tippy-top hops Shining through the tree tops From a face so sweet And teeth so white? Whose, oh, whose But my darling Squirrel Knight’s! Whose voice is that! Hops tippy-top hops Ringing through mountain tops From a heart so brave And a head so wise? Whose, oh, whose But the greatest Of all Squirrel Knights’! Crossing brooks, up the hills Hops tippy-top hops Our white squirrel knight Looks left

Chamnongsri L. Rutnin Photo : KhunyingChamnongsri Hanchanlash There stands the lover, his back leaning ’gainst the quizzing wind and the murmurs of the questioning sea there he stood waiting impatience patiently counting beats of mute seconds that went ticking, ticking,falling in, falling out, falling in, falling out with the tripping and beating of his heart I watched the rose-gilt silhouette etched ’gainst tender backdrop of dallying dawn and wondered at how the sleep-soaked beach so sweetly enfolded the lone lover by the sea as he stood, shirt fluttering bare feet sunken in salt talcum sands By-gone loves left to the moaning of waves on discarded shores he stood waiting yet another rapturous reiterations of the infinite billions and billions of millions lovers My ancestors have been lovers, they had waited for love, so have I… so my sons and daughters, so will their sons and daughters… voice of love have echoed and re-echoed down countless generations like wind and sand Hua Hin 1997 Chamnongsri Rutnin

Khunying Chamnongsri's handwriting/ บทกวี หยดฝนกับใบบัว ลายมือเขียนของ คุณหญิงจำนงศรี

Chamnongsri L Rutnin (Hanchanlash) Illustration: Indigo Oh, if they would only take the pinkness out of the Kleenex I’d leave it here in tender forgetfulness to doze its mortality away I’d let it laze under the May green leaves on the dreamless mush-bed of brown decay I’d leave it to die in quiet abandon to dissolve to the dulcet tone of the spring rain’s touch drifting gently towards sweet disintegration to the lulling lullabies of the rhythmic lake I’d let it lie listening to the water that whispers timeless tales to rotting leaves I’d let it watch how leizuredly the lake laps at Time’s forefinger lapping, lapping to the very edge of infinite nothingness that mortals love to call “Eternity” Oh, never should they dye tissues pink Nor bleach them purity white Nor inflict them with baby-eye blueness Nor colour them like canaries in sunlight For, the poor prettily coloured things are destined For the shiny dumbness of the heedless plastic bin *This poem was written at the Chithurst Buddhist Monastery in Sussex, England. From: On the White Empty Page, Second Edition, 2001.

Chamnongsri L. Rutnin Photo: Happymom33 The baby laughs Milk-soft hand Reaching out To grasp The sparkling riders The starry laughters The sunshine glitters Atop the dancing ripples The mother frowns Brown thoughts Reaching out To gauge Cold secrets Of chilled depths Murky mud-bed Do water weeds Even grow? The baby doesn’t care The mother doesn’t know

Chamnongsri L. Rutnin Like the sun He gives us warmth and light Like the rain He cools us with freshness and hope Like the rivers He enriches all regions of the land Like the earth He nurtures us with timeless patience Like the trees He shelters us with gentleness and strength (This Poem was written for Thai Oil Co. on occasion of the 50th Anniversary of H.M. the King’s Coronation, BE. 2539 AD 1996) Is it not a magnificent fact that one man can be so cherished in 63 million hearts one heart can beat for 63 million lives one life can be devoted to 63 million souls one soul, with infinite love, can exalt a nation one nation can be blessed with such a monarch for more than half a century ? Chamnongsri L. Rutnin If you chance to be in this golden kingdom Hush…listen…for you will hear a song That runs like a precious thread Through the sounds of night and voices of day Through the whispers of leaves and warbling of birds Through the coughs of motors and purrs of engines Through the hushes of mothers and laughter of children Through the throbbing of veins and beating of hearts Listen… it’s the sweet song of rejoicement The country’s symphony of jubilation The kingdom’s paean of praise and love For His Majesty King Bhumibol Adulyadet Fifty years enthroned in the soul of our nation (Written for Loxley Public Company for 50th Anniversary of His Majesty’s coronation)

By : Khunying Chamnongsri Hanchanlash Translated by : Ioan Voicu, former Romanian Ambassador to Thailand In a New York Hotel On thirty-eighth floor (and others vertically stacked below and above) rows of closed doors stare with white blanks of things unidentified by numbers odd numbers and even ones serialized along length of faceless labyrinths; echoes not permitted (let alone sounds) footfalls silenced prenatally murdered by polite carpet that yields to foot-weight and springs back to delete foot-print (or anything with the slightest resemblance to impression) coldness creeps in the deep-carpeted centrally-heated corridors where locked doors shields lives, loves, pains disappointments, lonelinesses hopes and dreams that are rooted in other places Photo by Khunying Chamnongsri Hanchanlash Intr-un hotel din New York La etajul trei zeci si opt (si altele dispuse vertical ingramadite jos si sus) randuri de usi inchise se uita unele la altele cu spatii albe goale de lucruri neidentificate prin numere, numere pare sau inpare serializate de-a- lungul unor labirinturi fara fata ecouri nepermise (ne mai vorbind de sunete) pasi adusi la tacere, asasinati inainte de nastere de covorul politicos care cedeaza la apasarea pasilor si se intoarce la loc pentru a sterge urma pasilor ( sau orice altceva ar lasa cea mai mica asemanare de urme imprimate) fiori glaciali in coridoarele inzestrate cu adanci covoare si incalzite central , unde usi inchise ascund vieti , iubiri, dureri, deceptii, singuratati, nadejdi si vise inradacinate in alte locuri. Your litterary soiree organized yesterday recalled good memories, in particular the celebration of the Romanian poet Lucian Blaga and your wonderful, unforgettable interpretation of some of his poems.I transcribe for you one of them.