Poem: Saksiri Meesomsueb
Translation: Khunying Chamnongsri L. Rutnin
บทกวี: ศักดิ์ศิริ มีสมสืบ
แปล: คุณหญิงจำนงศรี รัตนิน
จ้องอ่านผ่านวูบเธอเหลียวหลัง Stare, read, rush past, look back
แล้วบอกเสียงดังว่าพ่อจ๋า In loud voice she cries, father dear,
อีกสิบกว่ากิโลเมตรก็เข้าเมือง It’s only ten kilometers to the city
ทิวเขาที่เห็นแต่ไกล The distant mountain range
ยิ่งใกล้ก็ยิ่งยิ่งใหญ่ Grows big, big looming near
เธอเอานิ้วบังไว้จนแนบตา She hides it fingers pressed to eyes
ยิ่งใหญ่นักหนาแต่นิ้วบัง So great yet hidden by the fingers
เมื่อเห็นทิวเขาแต่ไรไร When the mountains come in sight
ก็เห็นองค์พระได้แต่เมื่อนั้น The Buddha image is then seen
ยิ่งใกล้เมืองก็ยิ่งยิ่งใหญ่ The closer to one city the bigger he becomes องค์ท่านบังภูเขาไว้อยู่เบื้องหลัง Until the mountain is hidden behind ท่านนั่งหันหน้ามายังเมือง He sits facing the city
ค่ำแล้วเรืองเรืองอยู่เบื้องล่าง That glimmers below as evening falls
ข้ามสะพานผ่านเข้าใจเมือง Over the bridge into the city’s heart ตึกรามเขื่องค้ำง้ำเงื้อม Great blocks of building tower high
รถราหลายหน้าแตกต่าง Many cars with so many different faces หลายรูปหลายร่างหลายรุ่น Different models, different shapes
ดั่งมดน้อยวิ่งวุ่นระหว่างตึก Run like busy ants between buildings
… พ่อหยุดรถกึกกระทันหัน … All of a sudden Father slams the brakes รถข้างหน้าชนกันกระชั้นชิด Car in front has crashed into another ทุ่มเถียงกูถูกมึงผิด Squabbling—you’re wrong I’m right กระทบกระทั่งมิยั้งคิดเคียดแค้นเคือง Angering, fighting, not stopping to think ละเมิดกฎ เขียว แดง เหลือง Ignoring rules of green yellow red
รถราวุ่นไปทั้งเมือง คุณพระช่วย Car-chaos in a city crazied, Buddha help! ลูกพึมพำ จริงด้วยพระอยู่ไหน The child murmurs, yes,
Where’s the Buddha so majestic and great
ที่เห็นสง่าแต่ไกลไกลก่อนเข้าเมือง That we saw in the distance
Before entering the metropolis
ตึกรามค้ำเขื่อง Here in the heart of the city
These great big buildings บังตาคนกลางเมืองมิอาจเห็น Must have hidden him
From the city people’s eyes
เด็กล้างจาน
ศักดิ์ศิริ มีสมสืบ
กรุ๋งกริ๋ง ช้อนกระทบจาน
เสียงจานซ้อนจาน
สะท้อนสะท้านกังวานไกล
จานเก่าว่างเปล่าถูกลำเลียงไป
จานใหม่เต็มเปี่ยมถูกลำเลียงมา
คนกินคนเก่าทยอยออกไป
คนกินคนใหม่ทยอยเข้ามา
เศษอาหารจานละนิดละน้อย
ค่อยค่อยสูงขึ้นสูงขึ้น
กระทั่งกองสูงทะมึ่นมหึมา
สูงขึ้นสูงขึ้นไปถึงฟ้า
จนถึงเมฆแล้วเจ้าเด็กล้างจาน
พอกินไปได้หมื่นแสนล้านปี
โลกนี้ยังมากมีหรอกอาหาร
จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า
ข้าไม่ร้องขอข้าวหรอกจันทร์จ๋า
ถุงมือ
ศักดิ์ศิริ มีสมสืบ
เดี๋ยวนี้มือใส่ถึงมือจับมือกัน
เปลี่ยนมือเปลี่ยนถุงพลันไม่ซ้ำถุง
มือใส่ถึงมืออนามัย
อุ่นเนื้อมิได้สัมผัสเนื้อ
น้ำมือมิได้สัมผัสเนื้อ
น้ำมือมิได้เจือกับน้ำมือ
เกิดอะไรขึ้นหรือกับมือคน
มือเด็กเปลือยเปล่าสับสน
คุ้ยค้นไปตามประสา
ควานหาไปทุกแห่งหน
กองขยะมากล้นค้นรื้อ
พานพบถุงมือทิ้งแล้ว
ตื่นใจสวมใส่มือพลัน
มือนั้นถอดออกก็ง่ายดาย
จนมือหนูโตกว่านี้
จะถอดยากเต็มทีน่าใจหาย
บัง
ศักดิ์ศิริ มีสมสืบ
จ้องอ่านผ่านวูบเธอเหลียวหลัง
แล้วบอกเสียงดังว่าพ่อจ๋า
อีกสิบกว่ากิโลเมตรก็เข้าเมือง
ทิวเข้าที่เห็นแต่ไกล
ยิ่งใกล้ก็ยิ่งยิ่งใหญ่
เธอเอานิ้วบังไว้จนแนบตา
ยิ่งใหญ่นักหนาแต่นิ้วบัง
เมื่อเห็นทิวเขาแต่ไรไร
ก็เห็นองค์พระได้แต่เมื่อนั้น
ยิ่งใกล้เมืองก็ยิ่งยิ่งใหญ่
องค์ท่านบังภูเขาไว้อยู่เบื้องหลัง
ท่านนั่งหันหน้ามายังเมือง
ค่ำแล้วเรืองเรืองอยู่เบื้องล่าง
ข้ามสะพานผ่านเข้าใจเมือง
ตึกรามเขื่องค้ำง้ำเงื้อม
รถราหลายหน้าแตกต่าง
หลายรูปหลายร่างหลายรุ่น
ดั่งมดน้อยวิ่งวุ่นระหว่างตึก
… พ่อหยุดรถกึกกระทันหัน
รถข้างหน้าชนกันกระชั้นชิด
ทุ่มเถียงกูถูกมึงผิด
กระทบกระทั่งมิยั้งคิดเคียดแค้นเคือง
ละเมิดกฎ เขียว แดง เหลือง
รถราวุ่นไปทั้งเมือง คุณพระช่วย
ลูกพึมพำ จริงด้วยพระอยู่ไหน
ที่เห็นสง่าแต่ไกลไกลก่อนเข้าเมือง
ตึกรามค้ำเขื่อง
บังตาคนกลางเมืองมิอาจเห็น
SAKSIRI MEESOMSUEB
Stare, read, rush past, look back
In loud voice she cries, father dear,
It’s only ten kilometers to the city
The distant mountain range
Grows big, big looming near
She hides it fingers pressed to eyes
So great yet hidden by the fingers
When the mountains come in sight
The Buddha image is then seen
The closer to one city the bigger he becomes
Until the mountain is hidden behind
He sits facing the city
That glimmers below as evening falls
Over the bridge into the city’s heart
Great blocks of building tower high
Many cars with so many different faces
Different models, different shapes
Run like busy ants between buildings
… All of a sudden Father slams the brakes
Car in front has crashed into another
Squabbling—you’re wrong I’m right
Angering, fighting, not stopping to think
Ignoring rules of green yellow red
Car-chaos in a city crazied, Buddha help!
The child murmurs, yes,
Where’s the Buddha so majestic and great
That we saw in the distance
Before entering the metropolis
Here in the heart of the city
These great big buildings
Must have hidden him
From the city people’s eyes
GLOVES
Today , gloved hands touch gloved hands
Hands change gloves change,
Never ever staying the same
Hands in sanitized gloves
Flesh does not feel flesh’s warmth
Essence of hands does not mix
And blend with essence of hands
Whatever had happened to human hands
A child’s hand is OK. Bare and wondering
It explores as children’s hands do
It gropes everywhere it can
Countless piles of garbage
in which to search
It finds a thrown-away glove
Oh excitement!
At once puts it on
The glove is so easy to take off
Until your hand grows bigger
Then it won’t be so easy
CHILD DISHWASHER
Kroong kring’ rings spoons on plate
Clatters of plates piling on plates
Resounding reverberating for miles
Empty used plates are taken out
Loaded new ones are brought in
Eaters who have eaten gradually go out
Eaters who haven’t eaten gradually come in
Little leftovers are left on the plates
Gradually piling higher and higher
Until grown terribly big and high
Higher and higher, they’re touching the sky
Now they have reached the clouds
Oh, little dishwasher child
Enough food for ten thousand
Hundred thousand, a million years
Moon, oh, dear Moon,
I won’t ask you for rice, dear Moon
CHANGE
A Clod of earth can burst
Flung in thunderous explosion
Foes fall flat right there
Then revived with a mantra
Wooden guns can kill
When seen as real
Slaying throngs of enemy
Then revived with a magic leaf
Kids gesture anger
In minutes they gesture peace
The bully teases the lil’ un
into tears
Lil’un goes home to Dad
telling of his hurt
Dad doesn’t know
The fake nature of the gun
Dad drills the teaser’s ear
With fury and threats
Seizes the wooden gun
and breaks it,
Not knowing it was but wood
Now the teaser sees it
as real, real
There, his hands are growing
He sees real guns
as wooden play-guns
The anger you planted
Has changed the wooden gun
in his hand