Poet: Ankarn Kalayanapongse
Translator: Chamnongsri L. Rutnin
บทกวี: อังคาร กัลยาณพงศ์
แปล: คุณหญิงจำนงศรี รัตนิน
Photo David Mark
ปณิธานกวี
ใครจะอาจซื้อขายฟ้ามหาสมุทร แสนวิสุทธิ์โลกนี้ที่พระสร้าง
สุดท้ายกายวิภาคจะจากวาง ไว้ระหว่างหล้าและฟ้าต่อกันฯ
เรามิใช่เจ้าของฟ้าอวกาศ โลกธาตุทั่วสิ้นทุกสรวงสรรค์
มนุษย์มิเคยนฤมิตตะวันจันทร์ แม้แต่เม็ดทรายนั้นสักธุลีฯ
แย่งแผ่นดินอำมหิตคิดแต่ฆ่า เพราะกิเลสบ้าหฤโหดสิงซากผี
ลืมป่าช้าคุณธรรมความดี เสียศรีสวัสดิ์ค่าแท้วิญญาณฯ
สภาวะสรรพสิ่งทุกส่วนโลกนี้ ควรที่สำนึกค่าทิพย์วิเศษวิศาล
อนุรักษ์ดินน้ำฟ้าไว้ตลอดกาล เพื่อเหนือทิพยสถานวิมานแก้วไกวัลฯ
ทุ่งนาป่าชัฏช้าอรัญญิกาลัย เทือกผาใหญ่เสียดดาวดึงส์สวรรค์
เนื้อเบื้อเสือช้างลิงค่างนั้น มดแมลงนานาพันธุ์ทั้งจักรวาลฯ
เสมอเสมือนเพื่อนสนิทมิตรสหาย เกิดร่วมสายเชี่ยววัฏฏะสังสาร
ชีพหาค่าบ่มิได้นับกาลนาน หวานเสน่ห์ฟ้าหล้าดาราลัยฯ
ถึงใครเหาะเหินวิมุติสุดฝั่งฟ้า เดือนดาริกาเป็นมรคายิ่งใหญ่
แต่เราขอรักโลกนี้เสมอไป มอบใจแต่ปฐพีทุกชีวีวายฯ
จะไม่ไปแม้แต่พระนิรพาน จะวนว่ายวัฏฏะสังสารหลากหลาย
แปลค่าแท้ดาราจักรมากมาย ไว้เป็นบทกวีแด่จักรวาลฯ
เพื่อลบทุกข์โศก ณ โลกมนุษย์ ที่สุดสู่ยุคสุขเกษมศานต์
วารนั้นฉันจะป่นปนดินดาน เป็นฟอสซิลทรมานอยู่จ้องมองฯ
สิ้นเสน่ห์วรรณศิลป์ชีวิตเสนอ ละเมอหาค่าทิพย์ไหนสนอง
อเนจอนาถชีวิทุกธุลีละออง สยดสยองแก่ถ่านเถ้าเศร้าโศกนักฯ
แล้งโลกกวีที่หล้าวูปฟ้าไหว จะไปรจนารุ้งมณีเกียรติศักดิ์
อำลาอาลัยมนุษยชาติน่ารัก จักมุ่งนฤมิตจิตรจักรวาลฯ
ให้ซึ้งซาบกาพย์กลอนโคลงฉันท์ ไปทุกชั้นอินทรพรหมพิมานสถาน
สร้างสรรค์กุศลศิลป์ไว้อนันตกาล นานช้าอมตะอกาลิโก
A Poet's Pledge
Who would dare trade skies and oceans?
Wondrous creation is this world of ours.
These corporeal parts shall be laid
Betwixt earth and sky in the final hours.
We are not owners of clouds of air,
Or the heavens or any elements of earth.
Man has made neither moon nor sun
Nor a single atom in a grain of sand,
Man cheats and kills to grab empires;
Galvanized by greed, the breathing corpse
Spurns goodness and forgets its grave
Abdicating dignity of the human soul.
Components and elements of this earth
Are worth all celestial treasures
Cherish forever soil, sky and water
Make the world brighter than the heavens.
Fields, forests and impenetrable wilds
High mountains the challenge the clouds
Gibbons, buffalos, tigers, elephants
Ants and all species in this universe
Are like man’s intimate beloved friends
Companions in circling current of rebirths
Priceless existences in Time’s ageless span
Radiant treasures of immeasurable worth.
Let others soar beyond the infinite skies
Or tread cosmic paths of moons and stars;
But to this living world my heart is pledged
To Earth bonded in all my lives and deaths.
I shall even refuse Nirvana
And suffer the circling wheel of rebirths
To translate the multitudes of wonders
Into poems dedicated to this Universe.
To cleanse the human world of sorrows
Until peace glows into a golden age.
Then, my ashes with earth will integrate - -
A calcified fossil keeping watch.
If men grew deaf to poetry’s charm
What treasures could replace the loss?
Ashes and dust would abhor
The dryness of the wretched human soul.
If this world were barren of poetry
Then farewell dear human race.
I would go and build a realm of the mind
With jewels of rainbow verses.
I shall enchant the celestial realms
With priceless wealth of poetry.
My spiritual merits in the arts
Shall outlast Time’s infinity.